A Day In French || 012

We reden terug naar het huis. De zon scheen fel en ik had mijn zonnebril uit mijn handtas gepakt. Ik was blij dat ik al mijn spullen weer had en niks hoefde te lenen van Niall. Ik vond het niet erg, maar het voelde gewoon niet fijn om spullen van andere mensen te lenen. Ik was echt opgelucht dat ik daar weg was, ik had geen vast tijden meer voor dingen, geen nare mensen, gewoon vrijheid!
Een paar minuten later waren we weer thuis. Niall hielp me met mijn koffers naar binnen te dragen. We liepen direct door naar zijn kamer en zetten daar de koffers neer. "Je vind het toch niet erg om bij mij op de kamer te slapen?" vroeg hij een tikkeltje onzeker. Ik schudde mijn hoofd. "Mooi zo." zei hij en ik zag zijn tanden. Hij was zo schattig als hij lachte. Ik ging op het bed zitten en hij volgde me. "Ik euh.. het klinkt misschien vroeg maar.." begon hij. "Morgen ga ik waarschijnlijk even terug naar mijn familie, naar mijn ouders enzo. De rest gaat dat ook doen en ik wou vragen, wil je misschien met me mee? Aangezien ik je niet hier achter ga laten. " Hij bloosde een beetje. "Isgoed hoor, dat vind ik geen probleem." zei ik. Ik keek hem aan. Ik draaide zijn hoofd naar me toe en gaf hem een kort kusje op zijn mond. "Mooizo." zei hij. "Maar euhm.. mijn ouders.. ze.." Hij maakte zijn zin niet af. "Wat? "vroeg ik nieuwschierig. "Ze.. zijn nogal chique, en nogal kieskeurig. Over euhm.. over mijn vriendin enzo.. " zei hij blozend. Ik keek naar mijn kniën. "Hoezo?" vroeg ik zachtjes. "Nou euhm.. ze willen het liefst dat ik een hele nette vriendin heb, een euhm... " weer maakte hij zijn zin niet af. "Niall zeg het nou gewoon!" drong ik hem aan. "Een rijke vriendin." eindigde hij. Ik slikte even. "Maar.. " "Ik weet het.. " zei hij, mij niet aankijkend. "We zien het wel.." maakte hij het gesprek af en hij ging achterover op bed liggen.