[041]

Isaiah Timber

Paul grijnsde even, krulde vervolgens zijn armen om me heen en trok me tegen zich aan. Ik grinnikte zachtjes, voelde hoe zijn warmte me totaal leek over te nemen. Ik kon zijn hart tegen zijn ribben horen beuken, wist dat het mijne net zo snel ging.
‘Eh, Isa?’ De vertwijfelde stem die volgde na een paar korte klop geluiden op mijn deur, deed me op kijken. Elan was verschenen in de deuropening, leunde tegen de houtendeurpost. ‘Kan ik je heel even spreken?’
Even keek ik van Paul naar Elan en weer terug, waarna ik knikte. ‘Ja, natuurlijk.’ Ik glimlachte, liet mijn lippen even Paul’s wang raken en grinnikte om zijn zachte protest. ‘Ik ben zo terug, idioot.’ Ik woelde even plagerig door zijn haren en volgde daarna Elan mijn kamer uit. Deze liep voor mij de trap af – waarschijnlijk zodat Paul ons niet meer zo goed zou kunnen verstaan – en liep zelfs door naar buiten. Het was gelukkig niet koud; de zon had namelijk de hele dag al vol op geschenen. Even glimlachte ik en richtte vervolgens mijn blik op mijn vertwijfeld uitziende broer. ‘Waar wilde je over praten?’
Elan zuchtte even en haalde een hand door zijn warrig staande roetzwarte haren, waardoor deze nog wilder omhoog gingen staan. Hij beet even vertwijfeld op zijn lip, leek na te denken over hoe hij het beste kon vertellen wat hem dwarszat.
Hij leek zo vertwijfeld op die manier, bijna.. Kwetsbaar. Zijn ogen hadden een bezorgde, vertwijfelde uitdrukking. Leken door me heen te kunnen kijken.
‘Ik..’ Hij zuchtte nogmaals, leunde met zijn rug tegen de mossige bast van een boom aan die achter hem stond. ‘Ik zag wat Kyana deed vanmiddag en.. Ik maak me zorgen, Isa.’ Hij wreef met zijn handpalm over zijn gezicht. ‘Je.. Je doet toch niets dat je niet wilt, hè?’
Mijn wenkbrauwen fronsten zich, waarna ik glimlachend mijn hoofd schudde. ‘Er is niets gebeurd, vannacht. Echt niet. Kyana zat te stangen.’ Mijn blik liet ik over het bezorgde gezicht van mijn broer gaan, zuchtte vervolgens zachtjes. ‘Ik zou niets doen wat ik niet zou willen, Elan. Paul zou dat ook niet van mij vragen.’
Elan zuchtte ietwat opgelucht, glimlachte vervolgens wat meer. ‘Ik wilde het gewoon zeker weten. Je bent mijn zusje, Isa. Ik geef om je en ik wil niet dat je later spijt krijgt van dingen. Snap je?’
‘Natuurlijk snap ik dat,’ glimlachte ik, waarna ik even zacht grinnikte. ‘Maar je hoeft je daarover geen zorgen te maken. Ik zal niets doen wat ik niet wil.’
Ergens had dit een heel ongemakkelijk gesprek kunnen zijn, maar dat was het op de één of andere manier niet. Hij was zo oprecht bezorgd en bovenal.. Hij was mijn broer.
Hij leek het gevoel te hebben dat hij die dingen van mijn vader over moest nemen. De gesprekken, zowel de normale als de iets meer ongemakkelijke. Helemaal nu mijn vader zo vaak tot laat moest werken.
Elan glimlachte even en knuffelde me vervolgens even. ‘Anders zou Paul geen leuk leven meer leiden, ga daar maar van op aan.’
‘Elan!’ Ik grinnikte even, gaf hem een zacht duwtje. Hij grinnikte nu ook, trok me nog een keer tegen zich aan en woelde vervolgens door mijn haren.