``18``

‘leg haar achter in de auto, ik blijf bij haar’ voorzichtig wordt ik op de achterbank gezet. De handen verdwijnen en de deur wordt dicht gedaan. ‘hoe gaat het met Emily en haar moeder?’ vraag ik zacht. Een zacht geritsel en dan een stem. ‘de ambulance is onderweg. Emily is oké, en haar moeder heeft alleen maar wat schrammen.’ Voorzichtig duw ik me met mijn ellebogen omhoog en kijk naar Dean die voor in de auto zit. ‘dus ga je me nog vertellen waar haar vader is?’ Dean draait zich nu naar me om. ‘hij is net als het dochtertje overleden’ dus dat was het. ‘die knuffel was zeker van het meisje geweest?’ Dean knikt en kijkt me onderzoekend aan. ‘hoe weet je dat?’ mijn armen en rug doen pijn. Die klap was hard geweest. ‘toen die spiegel naar me toe werd gegooid zag ik een klein meisje in de spiegel, ze leek erg op Emily, en ze had die knuffel vast.’ Dean schuift even ongemakkelijk heen en weer. De politie en ambulance komen aan rijden. ‘doe rustig, anders komen ze nog vragen wat wij hier doen’ snel kruip ik op de stoelen voor en doe mijn benen over elkaar. ‘en ik heb geen zin om je op je bek te moeten pakken alleen maar om overtuigend te klinken’ hij gooit een blik naar me toe. ‘je weet wel, dat we een setje zijn’ snel kijkt hij weer naar voor. ‘maar hoe heb je het gedaan?’ even ben ik er door uit het veld geslagen. ‘hoe bedoel je?’ we kijken elkaar lang aan. ‘je had de overblijfselen van het kind moeten verbranden’ nu pas snap ik het. Een glimlachje speelt om mijn mond. ‘er zijn meer manieren om iets voor elkaar te krijgen’ voor Dean er verder op in zou gaan kijk ik naar de grond. ‘ik denk dat we op de verkeerde voet kennis hebben gemaakt’ opeens had ik de aandrang om mijn relatie met Dean te veranderen. ‘ik ben Alexandra Von Salam. Mijn moeder was diegene die jullie zochten. En je mag met Alex noemen’ ik steek mijn rechterhand uit. Even krijgt hij een glimlach. Om eerlijk te zijn. het staat hem goed. Misschien moet hij meer glimlachen. Hij pakt hem vast. Zijn hand is warm en ruw. Even knijpt hij er in en zegt ‘ik ben Dean Winchester. Aangenaam Alex’ we laten elkaars hand los en de deur gaat open. ‘ze zijn oké, en gaan nu naar het ziekenhuis’ Sam stapt ook in de auto. ‘ik ga wel weer naar de achterbank’ mompel ik terwijl ik me omdraai. Het ritueel dat ik had uitgevoerd was niet moeilijk maar het kosten wel wat.normaal zou ik een paar uur voorbereiden voordat ik iets zou doen. Maar ik had er geen tijd voor gehad, dus bloed was het snelste. Niet gelijk het beste en al helemaal niet het veiligste maar het moest. Er zijn meer manieren om een geest uit iets te drijven zonder hem te vernietigen. Ik had hem alleen het licht laten zien. ‘ik denk dat het een goed idee is dat je vannacht bij mij in bed slaap, zodat ik je in de gaten kan houden’ ik wuif het weg en kijk naar buiten. Dean was wel oké, denk ik.