Hoofdstuk 1.2

Even later zat Michael aan de houten keukentafel terwijl Rae door dozen zocht. ‘Ik zou ook gewoon even wat glazen van mijn huis kunnen halen, dat weet je hè?’
Ze draaide zich om, zuchtte en streek een haarlok uit haar gezicht. ‘Nou, ik moet ze toch een keer vinden, waarom niet nu?’ Ze hield twee theekoppen omhoog. ‘Voila.’ Hij rolde met zijn ogen.
Met haar rug naar hem toegekeerd zei ze: ‘Wil je rooibos of sterrenmunt?’ Hij hoorde het geluid van het water dat ze in de koppen goot.
‘Rooibos, graag.’
‘Hier,’ ze zette een van de koppen op tafel voor hem, ‘en hier.’ En ze zette de tweede kop voor haar stoel terwijl ze daarop plaats nam.
Even was het stil terwijl ze de thee lieten inwerken, maar toen deed Michael zijn mond weer open. ‘Dus, ben je van plan hier te studeren of meteen te gaan werken?’
‘Studeren,’ antwoordde Rae dof vanachter haar theekop. Ze trok een gezicht.
‘Je tong gebranden?’ Ze knikte. Hij grijnsde. ‘Gebeurt mij ook altijd. Zorgt er wel voor dat je geduld gaat hebben.’ Ze glimlachte en zette de kop neer.
‘Maar, welk vak?’ Ging hij verder.
‘Filosofie en psychologie.’
Hij trok zijn wenkbrauwen op en ze glimlachte bijna verontschuldigend. ‘Ik had wel eens zin in een uitdaging.’
‘Zal je vast krijgen. Ik heb het nog niet geprobeerd.’
Ze hield haar hoofd vragend opzij. Hij verklaarde het snel. ‘Ik woon hier nu drie jaar, denk ik, en ik denk dat ik minstens de helft van alle vakken op de BU heb geprobeerd. Ik kan blijkbaar niets vinden dat echt bij me past.’ Hij zuchtte. ‘Ik ben echt ver gegaan, van wiskunde tot tekenen. Ik ben nu bezig met fotojournalistiek, misschien blijf ik daar wel een tijdje bij hangen. Al ben ik nou niet echt het type dat blijft hangen, je hebt gelijkt.’ Voegde hij eraan toe toen hij haar blik zag. ‘Maar, hoe kan jij dat weten? Je kent me niet.’
Ze glimlachte. ‘Dat weet ik. Maar weet je, je geeft me het vreemde gevoel dat ik je wel ken.’ Hij snoof, maar hij antwoordde niet. Hij keek om zich heen, alsof hij iets zocht. ‘Wat?’ Vroeg ze. Hij boog zijn hoofd even, maar schudde toen zijn hoofd. ‘Je… je hebt nog geen klok.’ Hij viste zijn telefoon uit zijn zak. Ze glimlachte scheef en dronk haar beker thee leeg.
‘Hé, sorry, maar ik moet gaan. Mijn nichtje komt logeren, ik kan haar niet teleurstellen. Ze mag maar eens in de drie maanden langs komen, en ze verheugt zich er zo op. Ze zou het me nooit vergeven als ik te laat kom en ik moet ook nog boodschappen doen.’ Zei hij verontschuldigend. Hij dronk snel zijn laatste restje thee op en kreunde.
‘Tong gebranden?’ Ze grijnsde.
‘Blijkbaar heb ik toch nog niet genoeg geduld gekweekt.’
Hij liep naar de deur maar draaide zich toen naar haar om. ‘Het was leuk je te ontmoeten, Rae. Ik zie je later nog wel.’ Ze glimlachte en knikte. ‘Hetzelfde.’
Hij trok de deur open en liep door de gang. Ze keek hem even na en trok toen de deur weer dicht. Een gaap ontsnapte uit haar mond, en ze trok haar haar uit de staart die ze in had gedaan.
Er werd opnieuw op haar deur geklopt en ze deed open. Daar stond Michael weer.
‘Wanneer begin je met school?’ Vroeg hij vlug.
‘Over twee weken, als het nieuwe semester begint.’ Antwoordde ze. ‘Dan heb ik nog wat tijd om de stad te leren kennen. Hoezo?’
‘Nou, ik dacht,’ hij glimlachte een beetje voorzichtig, ‘misschien kan ik je helpen de stad te leren kennen?’
Ze was even stil, maar glimlachte toen ook en knikte. ‘Ja, is goed. Dat zou ik erg leuk vinden.’
Hij knikte ook. ‘Mooi. Tot ziens dan.’
‘Tot later Mike.’ En daar ging hij weer. Ze beet op haar lip, rolde toen met haar ogen en trok de deur weer achter zich dicht.