A hand to hold

      “You know the thing you need most of all?”
      Het universum was groot en eng. Iedere keer dat Rose de TARDIS uit stapte stond haar weer iets anders te wachten. Ze kon nooit voorspellen wat het zou zijn of hoe haar dag zou verlopen, want meestal wist ze niet eens waar ze was tot ze de deur van de blauwe doos opende. Het was vaak prachtig, verschrikkelijk, verrassend, ontzettend, ontwapenend, angstaanjagend of gewoonweg ongelofelijk, en bijna altijd was het al die dingen en nog zo veel meer tegelijk. De enige constante bij haar reizen dwars door het universum was een negenhonderd jaar oude Time Lord in een leren jack.
      Het universum was groot en eng, maar het was een stuk minder griezelig met de Doctor aan haar zijde. Hij wist altijd wat hij moest doen en wist uitwegen te vinden uit de meest benauwde situaties. Ze vertrouwde hem met haar leven. Ze wist dat ze veilig was zo lang ze bij hem in de buurt bleef, maar af en toe - wanneer ze bijvoorbeeld weer eens op de verkeerde planeet waren geland en ze werden gezocht door een bloeddorstige horde aliens die niet gesteld waren op onverwacht bezoek - af en toe kreeg ze toch haar twijfels. Haar hart klopte dan in haar keel en ze merkte dat ze langzaam in paniek begon te raken. Op dat soort momenten, vlak voordat de angst haar echt kon overweldigen, greep de Doctor altijd haar hand. Of ze nou zo snel ze konden wegsprintten of zich tegen de muur drukten om niet gezien te worden door de rondvliegende beveiligingsrobots; de Doctor was er iedere keer. En iedere keer zodra Rose zijn grote, ruwe hand om de hare voelde, en zijn brede, opgewonden grijns zag, vloeide alle stress en spanning net zo snel uit haar weg als de TARDIS kon vliegen.
      Het universum was groot en eng, maar hand in hand konden ze alles aan.
      “You know the thing you need most of all? You need a hand to hold.”