029.

Binnen twee seconde heb ik een beslissing genomen. Harry zit geconcentreerd de brief te lezen, dat geeft mij de tijd om naar mijn kamer te hinkelen zodat ik wat tijd voor mezelf heb. Op het moment dat ik de kamer uit hinkel zie ik vanuit mijn ooghoek dat Harry verward opkijkt. Gelukkig ligt mijn kamer naast die van hem en lukt het me nog net om de deur op slot te draaien voordat Harry hem open kan maken. Uitgeput laat ik me langs de deur naar beneden zakken. Boos bonst Harry op de deur “Isa, open the door! NOW!” blijft hij roepen. Tranen lopen over mijn wangen en mijn ademhaling wordt onrustig. Na een paar minuten geeft Harry het op en loopt hij langzaam naar zijn eigen kamer. De paniek verdwijnt en schuivend over de grond sleep ik mezelf naar het bed waar mijn iPod ligt. Energie om na te denken welk liedje ik wil horen heb ik op dit moment niet dus ik zet hem maar op shuffle.

I am heaven sent,
Don't you dare forget.
I am all you've ever wanted,
What all the other boys all promised.
Sorry I told. I just needed you to know.
I think in decimals and dollars.
I am the cause to all your problems,
Shelter from cold. we are never alone.
Coordinate brain and mouth.
Then ask me whats it like to have
Myself so figured out.
I wish I knew..
Tijdens mijn eerste ontmoeting met de jongens hadden ze vast nooit verwacht dat ik zoveel ellende mee zou kunnen brengen. Als je mij kort ergens tegen komt kom ik heel zelfverzekerd over. De meeste mensen denken dat ik mijn stem kwijt ben geraakt door een verkoudheid of door te hard schreeuwen op een concert of een of ander feestje. Ze wisten dus ook niet welke ellende ze in huis haalde toen ze me mee naar hun huis namen.
Every line is about,
Who I don't wanna write about anymore.
Hope you come down with something
They can't diagnose, don't have the cure for.
Holding on to your grudge.
Oh its so hard to have someone to love.
And keeping quiet is hard.
Cause you cant keep a secret
If it never was a secret to start.
At least pretend you didn't wanna get caught.
Eigenlijk is mijn geheim nooit een geheim geweest, als iemand me op zoekt op internet weten ze praktisch alles van me. Mijn baby foto’s, mijn eerste vriendje, mijn eerste stapjes en woordjes staan zelfs op youtube. Mijn vader was zo trots op ons dat hij zelfs er op stond dat deze beelden in een portret van hem terecht kwamen. Mijn hele leven was te vinden op internet, mijn hele leven vanaf 14 oktober 1991, de dag dat ik geboren was tot 23 december 2011, de dag dat ik vertrok naar Londen.
[….]

This is the grace that only we can bestow.
This is the price you pay for loss of control.
This is the break in the bend,
This is the closest of calls.
This is the reason your alone,
This is the rise and the fall.

We're concentrating on falling apart.
We were contenders, we're throwing the fight
But I just wanna believe, I just wanna believe,
I just wanna believe.
We're concentrating on falling apart.
We were contenders, we're throwing the fight
But I just wanna believe, I just wanna believe,
I just wanna believe, in us.
Ik kan het niet, ik wil niet uit elkaar vallen. Ik wil het niet en ik kan het niet. Vanaf nu ga ik weer normaal doen, minder huilen en ik laat niks meer los tegenover de jongens. De komende tijd blijf ik de stukjes die los vallen oprapen om mezelf zo goed mogelijk bij elkaar te houden. Ze weten al genoeg, ze weten te veel. Misschien ooit, maar nu nog niet.

Uren lig ik voor me uit te staren op het bed. Zelfs door mijn muziek heen hoor ik nog hoe de jongens een voor een aan mijn deur staan en smeken om de deur open te maken. Verbaasd kijk ik op als ik getik op mijn raam hoor. Zayn zijn hoofd verschijnt door het raam en met zijn handen gebaart hij dat ik het raam open moet doen. Twijfelend blijf ik naar het raam staren, uiteindelijk hijs ik mezelf toch overeind en open ik het raam dat aan het hoofdeind van mijn bed zit. “thanks” zegt hij zachtjes zodat degene die nu voor de deur stond het niet kan horen. Behendig klimt hij op de vensterbank en klopt met zijn hand naast hem. Hij helpt me op de vensterbank en met een glimlach geeft hij me een sigaret aan. Dankbaar neem ik hem aan en steek ik mijn oordopje naar hem uit. Mijn hoofd leg ik neer op zijn schouder en met z’n tweeën roken we in stilte de sigaret op.