``15``

‘Jessica, nee!! Dean help me’ ik sta in een kamer. Hij komt me niet bekent voor. Sam loopt langs me. Er klopt iets niet. ‘Jessica, ik ben er weer!’ hij gaat op bed liggen. Wat is dit gevoel? Ik heb het gevoel alsof ik geen lucht meer kan krijgen. Sam doet zijn ogen open. Hij geeft een harde gil en dan zie ik hoe een blond harige vrouw aan het plafon zit. Dat moet die Jessica zijn. Ze heeft een gillende uitdrukking maar er komt niets uit haar mond. Dan vat het plafon vlam. Verward blijf ik staan. Dean stormt de kamer in. Hij kijkt naar het plafon en trekt zijn jongere broertje mee. ‘Dean, het was hetzelfde ding als bij moeder’ we staan naast de Impala. Dean knikt en kijkt naar het huis dat in lichterlaaie staat. ‘ik wil wraak’
Mijn ogen vliegen open. De kamer is donker. Sam beweegt rusteloos. Hij had een nachtmerrie. Wacht? Had ik net een herinnering van de jongens gezien? Ik ga overeind zitten en leg mijn hoofd in mijn handen. Mijn schouders voelt weer stijf en ik masseer hem. Sam kreunt hard en ik vermoed dat zijn nachtmerrie zich herhaalt. ‘Sam, Sammy wordt wakker’ met een ruk zit hij overeind en kijkt me gejaagd aan. ‘wat?’ hij kijkt even verbaast om zich heen. Ik leg mijn hand op zijn rug. Het shirt is wat vochtig op zijn rug. ‘je had een nachtmerrie, over Jessica’ ik voel hoe zijn hart een slag overslaat en hij zijn adem in houd. ‘ik denk dat je nu wel beseft dat ik niet zoals andere mensen ben?’ vraag ik zacht. Hij knikt. Er klinkt een zucht van het bed naast ons. Dean draait zich om en gaat verder met zijn voor zover zichtbare rustige slaap. ‘omdat ik tegen je in slaap ben gevallen had ik je droom opgevangen.’ Ik sluit mijn ogen en zie het beeld weer voor me. Sam was heel bang, en zelfs Dean had iets van angst uitgestraald. ‘je vader weet ook wat ik kan. Hij heeft me met een reden met jullie mee gestuurd’ Sam knikt en ik verplaats mijn hand van zijn rug naar zijn voorhoofd. ‘vertrouw me’ we sluiten allebei onze ogen. Dit was een van de eerste dingen die mijn moeder me had geleerd. Ik maak zijn gedachten leeg en hij valt al gauw in slaap.
‘Goedemorgen, zonnestraaltjes’ Dean staat voor het bed en houd ontbijt voor zich. ‘Dean, laat ons slapen. Het was een erg zware nacht’ Ik geef hem een knipoog en draai me om. Dean weet even niet wat hij moet doen. ‘Sam, kom onmiddellijk uit dat bed!’ roept hij dan als hij verder denkt over mijn zin en de knipoog.