[040]

Isaiah Timber

Zijn blik bleef de rest van de dag op mijn gezicht gebrand. Alsof hij iets probeerde te lezen maar het alfabet niet begreep. Embry daarentegen staarde onafgebroken naar Kyana’s gezicht, alleen was zijn blik vol van liefde en affectie. Het maakte je bijna zelf aan het blozen.
Tegen drie uur in de middag vertrok ik weer. Paul was het er niet mee eens want hij en de jongens hadden net een nieuwe schaal muffins gekregen. ‘Je hoeft niet met me meer hoor,’ plaag ik hem knipogend, ‘ik moet toch nog wat wiskunde huiswerk doen voor morgen.’ Hij bromt wat maar staat dan toch op. ‘Natuurlijk ga ik met je mee.’ Kyana kijkt me even kort aan waardoor ik weet dat ze me vanavond gaat bellen. De reden voor dat telefoontje zit naast haar en zijn blik is gefixeerd op haar gezicht.
‘Paul, hou op,’ giechel ik. We zitten op mijn kamer. Ik zit achter het bureau mijn wiskunde te maken terwijl hij het nodig vindt om in mijn nek te ademen. Maar zijn warme ademen maakt dat alles in mijn lijf tintelen waardoor ik me niet meer kan concentreren. Paul kijkt me pruilend aan maar ik wijs streng naar het bed. Paul gehoorzaamt schoorvoetend en plaatst zich op mijn bed. Ik wend mijn blik weer naar mijn schrift en probeer de parametervoorstelling van de vector te bepalen. Maar mijn concentratie is zo laag dat ik de opgave eerst 3 keer overlezen voor ik hem überhaupt begrijp. Zuchtend sluit ik mijn schrift dus maar. ‘Ik zeg wel dat ik ziek was,’ mompel ik in mezelf. Paul grinnikt. ‘Lukt het niet?’ vraagt hij. ‘Nee, ik kan me niet concentreren als jij hier bent,’ beschuldig ik hem liefdevol glimlachend. Paul lacht even maar kijkt dan schuldbewust. ‘Zal ik gaan?’ De tegenzin die doorklinkt maakt me helemaal warm van binnen. Snel schud ik mijn hoofd. ‘Nee, natuurlijk niet. Ik ben veel liever bij jou.’