``13``

‘Emily, wat is er gebeurd?’ ze gaat zitten en kijkt naar haar knuffel. ‘ik heb ze gezien’ haar stem is zijdezacht. Het streelt bijna over mijn huid. ‘wie heb je gezien?’ ik steek mijn hand naar haar uit, maar ze ontwijk me. Even knijp ik mijn ogen samen. Wat was dat gevoel? ‘Emily, ik kan je helpen’ haar onderlip begint te trillen. O nee, ga niet huilen. Ga asjeblieft niet huilen. Er biggelt een traan naar beneden en ik kijk naar het plafon. Waarom? Ik kan niet tegen kleine kindjes die huilen. ‘de monsters’ haar stem klinkt opeens heel duidelijk. ‘wat voor monsters, Emily?’
‘Alex, kom je naar beneden!’ mijn hart maakt een sprongetje. Damn slechte timing. ‘Emily, vertrouw me’ ze schudt haar hoofd en staat op. Haar kleine voetjes maken zacht geluid op de vloer terwijl ze naar beneden rent. Fuck, daar ging mijn kans. Even blijf ik daar zo zitten tot ik iets hoor bewegen. Met een ruk draai ik me om en kan dan net een spiegel ontwijken. Ik zie mezelf erin, maar ik ben niet het enige dat naar me kijkt. Behendig duik ik naar de muur. De spiegel valt stuk en dan komt er nog een groot stuk mijn kant op. Het enige wat ik kan doen is weg duiken. Een paar stukjes glas blijven in mijn handen en armen zitten. 3 paar voetstappen rennen de trap op. De deur wordt open gegooid. Sam en Dean staan in de deuropening. Onschuldig kijk ik op. ‘sorry, mevrouw. De spiegel viel’ ik wijs naar de spiegel en ze knikt. ‘dat maakt niet uit. Ik vond hem toch al lelijk’ met een glimlach loop ik naar buiten. Hij verdwijnt gelijk als ik naar Emily kijk. Die knuffel in haar hand. Hij is de aanstichter, dat weet ik zeker. Snel loop ik naar buiten en wacht bij de auto. ‘en hebben jullie nog iets ontdekt?’ vraag ik snel. Ze schudden hun hoofden. Ik wil niet laten zien dat ik bloed dus hou ik mijn handen uit hun zicht. Als we voor het Motel staan ren ik bijna naar binnen. Zo snel ik kan loop ik naar de badkamer en sluit de deur. Voorzichtig bekijk ik mijn armen. Ze zijn er niet heel ernstig aan toe maar ik moest ze wel ontsmetten en het glas moet eruit. ‘dus daarom wilde je zo snel naar huis’ mijn ogen ontmoeten die van Dean in de spiegel. Hij zucht en wenkt me. ‘ga op het bed zitten en zit stil. Ik maak het schoon. En voor als je het wilt vragen… Sam haalt eten’