028.

Harry kijkt me recht in mijn ogen aan. Hij heeft van die ogen die overal doorheen kijken, als je hem aankijkt voelt het alsof hij diep in je ziel kan kijken. Zo diep dat je je ongemakkelijk voelt en het zelfs pijn doet. Pijn aan je ziel, alle pijn die je diep weg hebt gestopt, waarvan je soms zelf het bestaan niet meer van af weet komt naar boven. Je wil niets liever dan wegkijken, maar tegelijkertijd heeft hij iets in zijn blik waardoor je niet weg kan kijken.

"look, I will be honest with you, cause I hope you're gonna be honest with me too." zegt hij na een tijdje. Voorzichtig knik ik, bang voor wat komen gaat. "we know who you are and we kind of know what happened." met grote ogen kijk ik hem aan maar al snel laat ik mijn hoofd hangen. Ze weten het, ik kan niks meer verbergen. Het heeft geen zin meer. "Liam googled you and came across a few dutch news sites that we've translated. We know what happened on that night from one article" legt hij uit. Ze weten het, die dag zat er aan te komen. Als ze er zelf niet achter waren gekomen waren ze op een gegeven moment vast wel getipt door de paparazzi. Hun foto's gaan de hele wereld over en komen dus ook in Nederland terecht.

"but I really want to know your side of the story" gaat hij verder in de hoop dat ik begin te praten. Als hij binnen een paar minuten nog geen antwoord heeft staat hij op. "why are you doing this to yourself? Why did you stop talking? You need to talk to process everything you've been through" moppert hij terwijl hij zijn kamer overhoop haalt omdat hij een pen zoekt. Zuchtend laat hij zich weer op het bed vallen. "you really deserve better than this" fluistert hij terwijl hij me een kladblok en een pen aangeeft. Twijfelend kijk ik naar hem, niet goed wetende wat ik moet schrijven. 'I can't think clearly if it's quiet. I need music' schrijf ik voorzichtig op een blaadje. Meteen staat hij op en binnen een paar minuten staat hij met de cdspeler op mijn kamer en vult Harry zijn kamer zich met de klanken van de muziek van Racoon. Voor een moment sluit ik mijn ogen en ga ik helemaal op in de muziek, even mijn hoofd leeg maken. Met trillende handen pak ik de stem vast en begin ik letters op het blad te schrijven.

‘Living this way, running away from my past, running away from anyone that comes to close. Not talking, keeping everything inside my head, only my head is the only thing that keeps me from not completely falling apart. It's the only thing that is keeping me alive.

You kind of know my past, you've seen my drawings, you've seen my scars. The only thing I want is running away from you, but I can't, I just LITERALLY can't. You already know too much. You know more than anyone and I hate you for that. But I also like you cause you're not giving up on me. I'm confused, I don't know how to feel or how to react. I want to speak but I can't. I would fall apart, I would start screaming and never stop. I would curse I would cry. I would slap and kick everyone around me, I would burst out into a haunting hysterical laugh. I would totally fall apart.’

een traan loopt over mijn wang als ik klaar ben met het schrijven van de brief. Twijfelend kijk ik naar het papier. Moet ik hem dit nu geven of niet? Hij weet al zoveel, en als hij dit leest weet hij nog meer. Harry lijkt te merken dat ik klaar ben want nog voordat ik kan protesteren trekt hij de kladblok uit mijn handen. Zuchtend laat ik me weer achterover op het bed vallen terwijl ik Harry goed in de gaten hou via mijn ooghoeken. De jongens weten al veel te veel van me en met dit blaadje komt Harry weer iets meer te weten over mij en ik weet niet of ik hier nou blij mee moet zijn of niet.