15: Joyce

Maaike springt op en rent weg. Snel sta ik op en ren achter haar aan. Ze rent een rondje om haar huis, ook over het grint. Dan rent ze verder naar de schommels die in het weiland staan. Als ik aankom zit ze lekker te schommelen en kijkt me vrolijk aan. 'Moest je hiervoor een rondje om het huis rennen?' vraag ik. 'Nee,' is haar simpele antwoord. Ik zucht en ga naast haar zitten. Soms is ze zo raar... Voor de grap schommel ik heel hard en Maaike doet mee. Ik spring en kom net voor de vijver terecht. Maaike volgt en komt naast me terecht. 'Joyce...' Oh god, dat klonk niet goed. Snel draai ik me om en zie dat Maaike haar hoofd vasthoudt. 'Maaike!' Ze valt neer en blijft liggen. Snel ren ik naar het huis en haal Maaike's moeder. 'Kind wat zie je bleek! Waar is Maaike?' 'Ze is buiten. Ze pakte haar hoofd en viel neer! U moet nu mee komen!' schreeuw ik. Ik ren weg om weer naar Maaike te gaan. Ik hoor dat Maaike's moeder, Mieke, achter me aankomt. 'Heb je een mobiel?' vraagt Mieke. 'Ja, hier,' ik geef hem aan haar. Ze toets één, één, twee in en doet de luidspreker aan. Na een korte klik worden we verbonden met iemand. 'Hallo, alarmdienst. Wilt u de politie, brandweer of ziekenwagen bereiken?' 'Ziekenwagen, alstublieft,' antwoord Mieke, rustiger dan ik had verwacht. 'U wordt door verbonden, een moment alstublieft,' een moment?! We hebben geen moment, mens! Maaike kan wel dood gaan en u vraagt ons om een moment? 'Ziekenwagen, wat is er aan de hand?' 'Mijn dochter ligt hier op de grond. Haar vriendin vertelde me dat ze iets met haar hoofd had,' zegt Mieke. 'Mag ik de vriendin even?' vraagt de ziekenwagenman. 'Tuurlijk,' ze geeft de telefoon aan mij. 'Hallo' zeg ik. 'Hallo, wat is er gebeurd met je vriendin?' 'Euhm, we waren aan het schommelen en toen sprongen we eraf. Opeens greep ze naar haar hoofd en viel op de grond,' zeg ik snel. 'Oké, hebben jullie daarvoor nog iets gedaan?' 'We renden om het huis heen en daarvoor aten we een chocolade taart met smarties.' 'Dank je wel. Mag ik de moeder weer?' 'Hallo, hier ben ik weer,' zegt Mieke. 'Is uw dochter allergisch voor chocolade?' 'Nee, voorzover ik weet is ze nergens allergisch voor.' 'Is ze al eerder opgenomen in het ziekenhuis?' 'Ja gister is ze ontslagen uit het ziekenhuis.' 'Gisteren?!' roept de man. 'Ja, gisteren,'antwoord Mieke geïrriteerd. 'Ik stuur meteen een ziekenauto, wat is uw adres?' Mieke noemt het adres en de man verbreekt de verbinding. Mieke en ik kijken elkaar aan. 'Zouden ze haar te vroeg ontslagen hebben?' vraag ik. 'Misschien wel, maar het kan ook iets anders zijn... Maar het lijkt me wel logisch dat het iets met gisteren te maken heeft. Omdat ze naar haar hoofd greep...' 'Ik hoop niet dat het erg is,' zeg ik, en ik meen het.
Ik kijk voor de zoveelste keer op mijn horloge. Al 5 minuten voorbij... Het lijken wel 5 uren. Ik zucht. 'Duurt lang, hé?' zegt Mieke. Ze is een geweldige vrouw. Ze begrijpt ons goed, ziet er goed uit en is heel grappig. Ik zie haar niet echt als 'Maaike's moeder', meer als een vriendin. En Maaike volgens mij ook. Eindelijk is daar de ziekenauto. Hij heeft de sirene niet aan, maar rijdt wel hard door de straat. We staan op en beginnen als een wilde te zwaaien. De auto ziet ons en rijdt het grasveld op. Nog voordat de auto stopt springen er mensen uit de achterkant. Ze rennen ons voorbij, naar Maaike. Als Maaike in de ambulance is spring ik erachter aan.

'Toen ze gisteren in het ziekenhuis werd gebracht, is er iets niet goed gegaan... Ze had al een hersenschudding, en nu is deze terug gekomen,' zegt de dokter die volgens zijn naamplaatje Willem heet. Ik ben vreselijk boos op de dokters die gisteren Maaike hebben nagekeken. Misschien was het nu wel te laat, kon ik het haar nooit vertellen. Mijn grote geheim... 'Hoe gaat het nu verder met haar,' vraagt Mieke. 'Ze ligt nu in een coma, dus ze blijft hier.' 'Ik blijf bij haar,' zeg ik resoluut. 'Ik weet niet of dat wel zo verstandig is. Met school, en zo...' zegt Mieke aarzelend. 'Ik blijf hier,' zeg ik nog een keer. Ik ga op de stoel naast Maaike zitten. 'Goed dan,' zegt Mieke. Ik kijk op mijn mobiel en zie dat het al vier uur is. Ik pak mijn oordopjes en doe er één bij Maaike in. Ik zet één van onze lievelingsnummers op. Ik weet niet of ze het hoort, maar het voelt alsof we verbonden zijn, door de muziek. Het voelt goed. Al snel val ik in slaap in de stoel.