[039]

Isaiah Timber

Een verslagen zucht verliet mijn lippen, leek tegen de muur te knallen en me opnieuw om de oren te slaan. Alsof ik alles nu al verpest had.
‘Jeetje, Isa,’ zuchtte Kyana, terwijl ze mee zacht, plagerig duwtje gaf. ‘Wat kijk je sip.’
‘Huh, wat?’ mompelde ik verward, waarna ik mijn blik weer van het eikenhouten tafelblad haalde en die op mijn beste vriendin richtte. Haar blik hield de mijne gevangen, dwong me bijna haar aan te blijven kijken. Ze had me door, of toch voor een gedeelte. ‘Oh. Nee, hoor,’ glimlachte ik vervolgens om haar van haar argwaan te laten afstappen. ‘Ik ben niet sip.’ Ik dwong mijn mondhoeken nog verder omhoog, probeerde hierdoor zo overtuigend mogelijk over te komen. Ik wilde namelijk niet dat ze nieuwsgierig werd, té nieuwsgierig. Want dan zou ze door blijven vragen, en ik zou niet het risico willen lopen haar opnieuw kwijt te kunnen raken. Niet omdat hetzelfde geheim opnieuw tussen ons in zou staan.
Embry zou het haar wel vertellen, daar was ik zo goed als van overtuigd. Lang zou hij het toch niet kunnen verbergen, want als die twee daadwerkelijk wat zouden krijgen en hij zou steeds plotseling weg zijn – zou Kyana nieuwsgierig worden. Ze zou niet opgeven totdat ze de waarheid zou weten.
‘Oh gelukkig maar,’ glimlachte ze. ‘Ik dacht al dat ik iets verkeerds gezegd had.’ Hierdoor grinnikte ik zachtjes, gevolgd door een korte beweging die mijn hoofd doet schudden.
‘Natuurlijk niet,’ grinnikte ik, waarna ik even naar de eieren in Emily’s pan keek. ‘Etenstijd, zo te zien,’ glimlachte ik vervolgens.
De woorden waren nog maar net mijn mond uit toen ik al snelle voetstappen richting de keuken hoorde komen. Al snel krulde één paar armen zich om mijn middel en trokken mij op de bijbehorende schoot. Toch handig, want genoeg stoelen waren er anders niet.
Glimlachend voelde ik hoe Paul zijn lippen mijn wang liet raken, waarop Kyana met haar wenkbrauwen wiebelde en even floot. Ik weet wel waar ze op doelde.
Zij dacht natuurlijk dat Paul en ik heel wat uitgespookt hadden vannacht.
Ik grinnikte even, gaf haar een zacht zetje en negeerde de brandende blik van Elan. Hij dacht toch niet serieus dat Kyana’s “subtiele” gebaren doelden op de werkelijkheid?
Even zuchtte ik, waarna ik vluchtig naar Embry blikte en weer terug naar Kyana. Hij zat haar al een eeuwigheid aan te staren, waardoor haar wangen rood kleurden.
Hierdoor wiebelde ik met mijn wenkbrauwen naar haar en kreeg al snel een elleboogje in mijn ribben. ‘Eigen schuld,’ grinnikte ik. ‘Je vroeg er om.’
Emily grinnikte ook en zette de enorme pan met eieren en brood op tafel. Door Paul’s houdgreep was ik niet eens in staat haar te helpen met het dekken van de tafel.
‘Dames eerst,’ verduidelijkte Emily de regels van haar huis. Ze knikte even naar Kyana, ten teken dat die op mocht scheppen en maakte vervolgens een gebaar naar de jongens. ‘Schep maar goed op hoor, meid. Anders kun jij je lunch wel vergeten. Het zijn net wolven.’
Ze lachte even om haar eigen grapje, hoewel ik niet dacht dat ze direct haar eigen woordkeuze doorhad. Hierdoor begon iedereen aan de tafel hard te lachen, alleen leek Elan niet mee te doen. Zijn ogen waren nog steeds op de zijkant van mijn gezicht gebrand. Alsof hem iets dwars zat.