8.

      De volgende dag begon, net als de dag daarvoor en alle schooldagen van deze periode die nog zouden volgen, met biologie. Het eerste lesuur startte om acht uur, en dat lijkt vroeg, maar dat valt wel mee als je niet naar school hoeft te fietsen. Helaas was ik nu wel een soort zombie, want het zal je verbazen hoe moeilijk het is om wakker te worden als je nog niet buiten bent geweest. Ik nam me voor om voortaan elke ochtend een rondje om het grasveld te rennen.
      Sarah leek helemaal geen last van het zombie-syndroom te hebben. Ze pende de ene na de andere zin neer in haar schrift, leek alles op te schrijven dat Sheffield vertelde. Waarschijnlijk was ze iemand die keihard werkte, met de ambitie zo hoog mogelijke cijfers te halen. Ik had die ambitie ook wel, maar minder. Er waren andere dingen buiten school die ik eigenlijk veel interessanter vond en die stiekem voor school gingen. Waarschijnlijk was dat een van de redenen waarom ik nu op deze school beland was.
      Omdat ik mijn aandacht er vanaf het begin van de les niet bij kon houden, was ik inmiddels compleet de draad kwijt en het was niet zo makkelijk meer die nog op te pakken, omdat ik daarvoor de taal niet goed genoeg beheerste. Na een tijdje gaf ik het luisteren naar Sheffields verhaal op en liet mijn ogen door de klas glijden. Het was grappig om te zien hoe iedereen door de schooluniformen stukken meer een eenheid leek te vormen dan op mijn oude school. Bijna iedereen in het klaslokaal luisterde geïnteresseerd naar de les; hier en daar zat een jongen onderuitgezakt uit het raam te kijken, maar dat was een uitzondering. Dat was ook een verschil met thuis: iedereen leek hier een stuk gemotiveerder voor school.
      Achterin bij het raam, aan de andere kant van het klaslokaal, zag ik Clyde zitten. Onwillekeurig kroop er een glimlach tevoorschijn toen ik aan het incident van de dag daarvoor dacht. Clyde zag er ineens heel anders uit, en was, zoals ik al voorspeld had, ineens toch best aantrekkelijk. Toch kon ik het beeld van de dag daarvoor niet uit mijn hoofd bannen, en dat was maar goed ook, want ik moest ook aan Sarah denken. Ik wierp haar een zijdelingse blik toe.
      Mijn blik dwaalde terug naar Clyde, die een beetje duf uit het raam staarde. Waarschijnlijk kon hij zich niets van het voorval herinneren. Ik liet mijn ogen over zijn lichaam glijden, om hem nog eens wat beter te bekijken. Ik kon wel begrijpen wat Sarah in hem zag; hij had een mooi gezicht en de lijnen in zijn trui verrieden dat hij ook beschikte over een redelijk gespierd lichaam, al had hij wel een beetje dunne benen. Hij wendde zijn blik af van het raam en liet die door het klaslokaal dwalen. Ik keek even naar Sheffield, maar merkte opnieuw dat ik er niets van snapte.
      Toen ik terugkeek, had Clyde zijn blik op mij gericht en keek hij een beetje geschrokken. Hij werd rood en deed ineens alsof hij heel fanatiek aantekeningen aan het maken was. Met opgetrokken wenkbrauwen bekeek ik hem en kon maar één conclusie trekken: hij herkende me, dus blijkbaar was hij toch niet alles vergeten.