7.

      Het was nog steeds stil in de kamer, maar het was geen prettige stilte meer. Sarah staarde afwezig voor haar uit, met blosjes op haar wangen, en Jasmin en Hannah waren allebei bezig om de nagellak van hun nagels af te krabben. Ik haalde mijn schouders op. 'I think he's handsome.'
      Sarah's bruine ogen priemden zich in de mijne. 'Do you like him?' Ze zag eruit alsof ze me zou aanvliegen als ik het verkeerde antwoord gaf.
      Ik haalde opnieuw mijn schouders op. 'He's not really my type.' But he sure is yours! Dat was overduidelijk, maar ik begreep wel dat ze niet meteen van plan was dat te vertellen; na één dag weet je gewoon nog niet of iemand te vertrouwen is, en als je vervelende roddel-achtige situaties wil vermijden ga je dat eerst na. Helaas had ik dit in de praktijk moeten leren...
      Sarah leek gerustgesteld en stapte van het bed af. 'Guys, shall we go get some sleep? I think they will be checking us soon.'
      Ik knikte, ik was kapot. Met zijn vieren schoven we de bedden van Hannah en Jasmin weer uit elkaar en binnen vijf minuten lag iedereen in zijn bed en was het licht uit.
      Hoewel ik dolgraag wilde slapen, aangezien ik helemaal kapot was, lukte dat voor geen meter. Ik lag te woelen, terwijl er constant flarden van gebeurtenissen in mijn hoofd opdoemden. Deels waren die flarden vandaag gebeurd, maar er zaten ook veel herinneringen van thuis bij. Hoe ik me had gevoeld op mijn eerste schooldag daar, hoe ik me langzamerhand was thuis gaan voelen en vrienden had gemaakt, en hoe ik tenslotte de allesvernietigende ruzie had veroorzaakt, de klap die ik had uitgedeeld... Het was dat ik nog niet zeker wist of de rest al sliep, dat ik mijn tranen kon binnenhouden. Uiteindelijk vervanderden de herinneringen in dromen en vervaagde de wereld langzaam.