5.

      Toen de lessen en het avondeten waren afgelopen en het tijd was om naar bed te gaan, begon het net gezellig te worden. Ik sliep samen met Sarah, Jasmin en Hannah, een enigszins verlegen en stil meisje, op de kamer en we hadden ons verzameld op twee tegen elkaar geschoven bedden in het midden van de kamer. De Engelse meisjes waren stuk voor stuk in een afzichtelijke pyjama met bijpassende sloffen gehuld (zou dat hier normaal zijn?), waardoor ik het gevoel kreeg dat ik in een slaapfeestje uit van die tijdschriften was beland. De ene grap na de andere kwam voorbij zetten en hoewel ik de helft ervan niet verstond, moest ik toch lachen. Hun manier van praten en accent waren zo grappig dat mijn mondhoeken ongetwijfeld zelfs bij de slechtste grap ooit omhoog zouden kruipen.
      Een lachsalvo galmde door de kamer, waarna Jasmin verder ging met haar verhaal. '… so he kept staring, but he couldn't find it, even though it was right under his nose!' Ze babbelde nog even verder, maar ik raakte de draad van het verhaal kwijt en keek afwezig om me heen. Ineens kwam er iets in me op dat ik nog wilde vragen, en toen Jasmin uitgepraat was kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. 'So, what do you guys know about Clyde?'
      Alle ogen draaiden mijn kant op en ik zwoer dat Sarah ineens een stuk meer rechtop ging zitten. 'What about him?' vroeg ze, met een zenuwachtig ondertootje in haar stem. Haar vreemde gedrag maakte me nog nieuwsgieriger dan ik al was, maar ik besloot me een beetje in te houden.
      'Well, I just... I met him this afternoon, and I wondered if you guys knew anything about him. Is he in our year?'
Sarah leek iets te ontspannen, maar liet haar achterdochtige houding niet helemaal varen. Het was uiteindelijk Jasmin die antwoord gaf. 'Yes. I think that he's in your biology class?'
      Mijn gedachten dwaalden af naar het verschrikkelijke begin van de dag. Zelfs als ik alleen maar aan mijn voorstelrondje dacht, voelde ik mezelf al krimpen tot een onbelangrijk pluisje stof. Op het moment zelf had ik daar helemaal geen last van gehad, het enige wat ik toen gevoeld had was een golf van woede en frustratie met een paar druppeltjes ongeloof, maar ik nam me voor om dit niet nog een keer te laten gebeuren. Vanaf nu moest ik ervoor zorgen dat ik niet meer opzij werd gezet. Mijn blik ging afwezig het groepje meisjes rond en ik realiseerde me ineens dat ze allemaal naar mij keken. Waar hadden we het ook alweer over?
      Oh ja. Clyde.