4.

      Er volgden na biologie nog twee lesuren, en toen was het pauze. Sarah had me een beetje door de uren heengeloodst en ik was erachter gekomen dat ze helemaal niet zo verlegen was als ze zich voordeed – maar gelukkig wel zo aardig en zelfs een stuk grappiger. Tijdens Engels, waar ik overigens helemaal niets van snapte, had ze me alles over de andere leerlingen uit die klas verteld en inmiddels had ik al een beetje een idee tussen wat voor mensen ik was beland. Ze hadden allemaal een interessantere of soms heftigere jeugd dan ik achter de rug, maar hadden één ding gemeen: papa had centjes. Gelukkig had mijn vader dat ook, maar voor de rest voelde ik me een beetje een buitenstaander.
      De kantine, of beter gezegd “eetzaal”, was een ruimte om u tegen te zeggen. Er stonden houten tafels van verschillende formaten door de zaal verspreid, en helemaal in het midden stond een gigantische vitrine in de vorm van een ovaal met een gat erin, waarin een paar vrouwen stonden om het eten op te scheppen. Het plafond van de zaal was waarschijnlijk wel tien meter hoog en versierd met allerlei ornamenten en schilderingen. Ik kon niet geloven dat ik in deze zaal mocht eten en krabte even schaapachtig achter mijn oor. Toen kwam ik erachter dat Sarah al was doorgelopen en zette haastig de achtervolging in.
      Ongeveer ieder meisje dat we passeerden groette Sarah, en dat benadrukte opnieuw dat ze helemaal niet zo verlegen was. Ze had gewoon een zachte stem, maar dat benadeelde haar sociale vaardigheden blijkbaar niet. Sarah kwam tot stilstand voor één van de vitrines en bestelde een broodje. Ik verstond de naam ervan niet, maar het zag er lekker uit en dus besloot ik om dezelfde te nemen. Nu ik toch op een andere manier zou gaan leven, kon ik dat maar beter meteen goed doen. Ik volgde Sarah, die opnieuw wegliep.
      'I'm going to introduce you to my friends,' riep ze over haar schouder terwijl ze tussen de tafels door zigzagde. 'They are eager to meet you.' Hoewel ze helemaal niet zo veel langere benen had dan ik, moest ik bijna rennen om haar bij te kunnen houden. Gelukkig stond ze net stil toen ik op het punt stond om haar uit het oog te verliezen en plofte neer op een stoel aan een tafel bij het raam. 'Everyone, this is Pip!'
      Ik deed mijn best om zo hartelijk mogelijk over te komen terwijl de vijf meisjes aan de tafel enthousiast omstebeurt vertelden waarom ze het zo leuk vonden om me te ontmoeten en hier een daar een complimentje rondstrooiden. Omdat mijn vader me had verteld dat Engelsen uit beleefdheid zo spontaan en aardig zijn, en niet per sé omdat ze het ook daadwerkelijk menen, kwam elk woord over als geslijm. Eigenlijk haatte ik hem omdat hij dat had gezegd, want als ik alle complimentjes die ik nu over me heen gestort kreeg als gemeend had genomen, was mijn zelfvertrouwen waarschijnlijk gestegen tot aan het plafond. Toen ze eindelijk klaar waren, ging ik zitten op de stoel aan het hoofd van de tafel en nam een grote hap van mijn broodje. Al die nieuwe indrukken maakten hongerig.
      Terwijl het gesprek aan de tafel weer een beetje een normaal verloop kreeg, luisterde ik aandachtig mee en kwam een hoop te weten. Het blonde meisje dat het dichtst bij het raam zat bleek Amber te heten, en haar rechterbuurvrouw met de indringende groene ogen Jasmin. Ze konden beiden blijkbaar iets heel goed, want wat ik van het gesprek kon verstaan ging grotendeels over een optreden. Net toen ik mijn honger gestild had en het broodje verdwenen was, zodat ik weer zou kunnen praten, ging de bel. Het geluid van stoelenpoten die over een houten vloer schrapen vulde de ruimte, en alle groene leerlingen stroomden als één geheel naar de uitgang. Ik stond zo gefascineerd te kijken, dat ik niet merkte dat Sarah alweer verdwenen was. Kon ze niet eens een keer op mij wachten? Maar ik moest achter haar aan, want zonder haar wist ik niet waar ik heen moest. Ik keek zoekend om me heen en zag haar herkenbare, krullende bos haar nog net achter een stel ruggen verdwijnen. Hmm, die schooluniformen werkten nu niet echt mee...
      Ik balde mijn vuisten en dook de zee van groene ruggen in.