3.

      'Here, this is your uniform. You can change behind that door, I will take care of your luggage. Hurry, the lessons have already started!' De receptoiniste wist duidelijk van aanpakken, en ik kon niet anders dan haar gehoorzamen. Snel verdween ik in het kamertje dat ze me had gewezen, en toen pas had ik tijd alles eens zorgvuldig te bekijken. Het pakketje kleren bestond uit een donkergroene trui met V-hals, een witte blouse, een groen-wit-zwart geruit rokje, donkergroene kousen en een haarlintje. Iets saaiers en onopvallenders kon ik bijna niet bedenken, behalve dan misschien als het rokje vervangen zou worden door een zwarte broek – waarschijnlijk was dat het uniform van de jongens – en dan impliceerde het haarlintje ook nog eens dat ik mijn haar in een staart zou moeten dragen.
      Met tegenzin begon ik mijn kleding uit te trekken. Opzich was het nog wel leuk om één dag te dragen, met mijn Ray-Ban erbij, maar het idee dat ik dit een jaar lang elke dag aan zou moeten trekken was verschrikkelijk. Mijn witte hemdje hield ik aan, dan droeg ik tenminste nog íets waar ik zelf achter stond.
      Er zaten geen schoenen bij het pakketje, en dat betekende dat ik mijn lichtpaarse Vans aan zou moeten trekken, maar die vloekten verschrikkelijk bij de groene kousen. Helaas zat er niets anders op, en dus moest ik maar hopen dat er mensen waren met nog minder bijpassende schoenen, zodat ik niet zo erg zou opvallen.
      Ik nam de tijd om mijn haar met het lintje in een hoge staart te binden, haalde diep adem en stapte toen de kleedkamer uit. De vrouw van de receptie stond nog steeds achter haar balie, maar er stond iemand voor de balie die ik nog niet eerder gezien had. Het was een vrouw, die waarschijnlijk de dertig nog niet gepasseerd had, want ze zag er behoorlijk jong en knap uit. 'Ah, you must be Pip,' lachte ze vriendelijk en ze stak haar hand uit. 'I am miss Brown, and I will bring you to your class. Are you ready?' In tegenstelling tot de receptioniste nam ze de tijd – een mens naar mijn hart.
      Ik knikte en liep met haar mee door de gangen. Het was opnieuw te merken dat ze geen haast had, want ze liep een tempo dat ook ik met mijn korte beentjes gemakkelijk kon bijbenen. Ze wees af en toe een deur aan en vertelde dan wat erachter zat, maar ik kon mijn aandacht er niet zo goed bijhouden; die werd getrokken door het gigantische grasveld van de binnenplaats en de prachtige gebouwen die eromheen stonden. Op een gegeven moment merkte ik dat de vrouw niet meer naast me liep en kwam erachter dat ze een paar stappen terug voor een deur stond. Met een rood hoofd haastte ik me naar haar terug en liep de deur in, die ze voor me openhield. 'Miss Sheffield? Your new student has arrived.'
      'Ah, I see. Thank you, miss Brown.' De bekakte vrouw voor de klas liet haar blik over me heen glijden. 'You must be Pip?' De deur viel dicht, miss Brown had het lokaal verlaten. Ik wendde mijn blik richting Sheffield en knikte, ik kon voelen dat mijn wangen rood werden. Die vervloekte verlegenheid ook elke keer...
      'Well, Pip, I think you'll have to introduce yourself to the class.' Ze draaide zich naar de klas, die inmiddels een gigantische hoeveelheid lawaai produceerde, en brulde: 'Silence!'
      De klas was stil, maar ik merkte dat ik niet de aandacht van iedereen kreeg. Toch begon ik te praten. 'Hello! As you probably know, I'm Pip...' Het geroezemoes begon weer, nog voordat ik de kans had gekregen om mijn zin af te maken. Dit meenden ze toch niet? De lerares maande de klas weer tot stilte en keek me verwachtingsvol aan, maar ik hield stijf mijn kaken op elkaar. Ze verwachtte toch niet dat ik nu nog zou doorpraten? Maar dat deed ze helaas wel, en dus deed ik woedend mijn mond open. 'Hallo, ik ben Pip en ik ben zestien jaar. Ik kom uit Nederland, waar de mensen veel aardiger en knapper zijn, en ik vind jullie de meest onaardige mensen op deze wereld.'
      'Pip, we have a rule that we only speak English at this school. It's prohibited to use your own language, because not everyone understands those other languages. So, can you please introduce yourself again?' Die lerares had nog knap veel geduld, dat moest ik haar nageven, maar misschien was dat iets typisch Engels.
      'But if they don't want to hear it, why would I put effort in it?' Ik merkte dat ik wel heel demonstratief met mijn armen over elkaar stond en liet ze langs mijn zij vallen.
      'I would like to hear it?' De woorden waren afkomstig van een klein, bruinharig meisje op de eerste rij. Haar stem was zo zacht dat ik het niet gehoord zou hebben als ze verder naar achter zou zitten. Ze leek me aardig, ze toonde in ieder geval interesse in me, maar ze zat alleen. Ik knikte haar glimlachend toe, en toen het in de rest van de klas ook stil bleef, besloot ik me toch maar fatsoenlijk voor te stellen. Toen dat gedaan was, leek de lerares tevreden, en een paar jongens begonnen zelfs te klappen – maar dat was misschien wel niet zo aardig bedoeld.
      Sheffield gaf me een boek en wees me inderdaad de plek naast het bruinharige meisje op de eerste rij, dat zich voorstelde als Sarah. Opgetogen ging ik naast haar zitten en probeerde de les te volgen, want het eerste lesuur van je nieuwe leven moet je natuurlijk wel opletten. Dat lukte aardig, want ik bleek bij het vak Biologie te zitten en dat was een van mijn favoriete vakken. Sheffield vertelde over relaties tussen verschillende soorten en algauw ging ik op in haar verhaal.