Carrot 10 - Maaike

Waar was ik? Alles was donker, zwart en stil. Nergens beweging. Nergens maar een klein puntje licht. Ik hoorde helemaal niks. Waar was ik beland? Was het dit als je dood was? Was ik dood? Ik wilde niet dood zijn. Ik, wie was ik eigenlijk? Ik dreef in het zwart en ik kon me niks herinneren. Waar was ik, wat deed ik in dit zwart. Langzaam kwam mijn naam omhoog borrelen in mijn hoofd. Ik was Maaike. Maar waar was ik. Was er ook nog een andere kant van het zwart? Opeens hoorde ik een zacht geluid. Het leken voetstappen, en ze kwamen van de andere kant van het zwart. Er was dus wel nog een andere kant. Betekende dat dat ik nog leefde? Of zou iedereen zich zo voelen als hij dood was. Ik, Maaike, dood? Dat kan toch niet? Dood, Dood. Het woord bleef zich steeds door mijn hoofd razen. Nee, ik wilde er niet aan denken. Ik concentreerde me weer op de voetstappen en stemmen die ik aan de andere kant van het zwart hoorde. Ik hoor langzaam een deur opengaan, een mannenstem. 'Gaat het?' vraagt hij. 'Praat maar tegen haar ze kan je horen,' gaat de stem verder. Ik voelde dat er iemand op de rand van mijn bed ging zitten, en mijn hand vastpakte. Wie was deze engerd? 'Hé Maaike,' hoorde ik iemand haperend zeggen. Meteen wist ik het. Dit was mijn lieve Eva. Ik kreeg vast een glimlach op mijn gezicht. Ik spitste mijn oren, want Eva ging verder. 'Ik ben hier nu met Louis, hij is mijn psycholoog omdat.' Toen stopte ze. Ga verder dwingde ik haar. Maar ik kon gewoon geen enkel lichaamsdeel bewegen. Het leek alsof ik vastgebonden zat. Er kwam nog iemand binnenlopen, en er werd aan mijn voedingszak gerommeld. Even later ging ze weer weg. 'Louis is mijn psycholoog, omdat ik dacht dat jou ongeluk mijn domme schuld was,' hoor ik Eva zeggen. Bij die gedachte kreeg ik tranen in mijn ogen. Wat was er toch gebeurd? Waarom had Eva, de altijd vrolijke Eva een psycholoog nodig? Had ik een ongeluk gehad? Ik wist het niet meer. 'Laten we gaan,' hoor ik de man zeggen, de man die Louis wel zal zijn. Nee denk ik, laat me hier niet alleen, niet gaan, blijf alsjeblieft hier, ik ben zo ongelukkig. Maar voetstappen verzachten en ik hoor de deur dichtgaan. En dan is het weer doodstil. Alleen in het zwart.