Chapter Eleven.

Willow Anderson.

Ik liep rond door Weasleys' Wizard Wheezes en hielp klanten zo veel als ik kon. Alles om George te ontlopen. Het was misschien kinderachtig, maar ik kon hem gewoon echt niet aankijken, ik kon gewoon niet meer normaal met hem praten.
Ik voelde me schuldig voor mijn stomme gedrag, maar hijzelf ging er verder niet op in. Ik zag heus wel dat hij steeds vanuit zijn ooghoeken naar me keek, maar ik kon het niet opbrengen om naar hem toe te gaan.
Bijna een week later, op vrijdagavond, net voor sluitingstijd, deed ik wat ik eigenlijk al dagen eerder had moeten doen.
'George, kan ik zo even met je praten?' vroeg ik nerveus toen hij de laatste klant hielp. Hij leek bijna net zo zenuwachtig als ik, maar knikte wel. Zodra het kleine jongetje de winkel uit was en George de voordeur had afgesloten, kwam hij de trap op naar mij toe.
'Wat is er?'
Ik ademde even diep in en staarde naar mijn voeten, aangezien ik hem niet aan durfde te kijken.
'Ik vind... Dit... Wij kunnen zo niet langer doorgaan, George,' bracht ik er uiteindelijk moeizaam uit. Van zijn kant bleef het stil. Toen het me te lang duurde keek ik op. Zijn gezicht stond ernstig en hij bekeek me aandachtig.
'Ergens diep van binnen zag ik dit al dagenlang aankomen, weet je?' zei hij na een tijdje. 'Waarom heb je dit nu zo plots besloten, als ik vragen mag?'
Ik dacht even na over hoe ik mijn antwoord het beste kon brengen, maar besloot dat liegen me hier niet uit hielp; ik zou de waarheid moeten zeggen, hoe hard die ook was.
'Oliver heeft me ten huwelijk gevraagd,' zei ik, met tranen in mijn ogen. 'En ik zei ja.'
Ik sloot mijn betraande ogen en Verdwijnselde.