Hoofdstuk 1.1

Rae keek om zich heen. Overal stonden dozen en ze had nog bijna niets uitgepakt behalve haar pyjama en haar tandenborstel, maar het huis was perfect. Het lag aan een grote straat, en juist nu het herfst was zag het er prachtig uit. Ze begreep nog steeds niet precies waarom haar ouders zoveel moeite hadden gedaan het perfecte huis te vinden – ze ging ervan uit dat ze haar een goed tehuis wilde geven als ze niet meer bij hen woonde. Ze wilden eigenlijk sowieso niet dat ze ging, maar Rae wist heel zeker dat als ze nog een jaar bij haar ouders thuis in Greenville, South Carolina zou moeten zitten werd ze gek. Ze vond het heerlijk om hier te zitten, en zich ervan bewust te zijn dat ze alles zelf zou regelen nu.
Ze gaapte een keer en rekte zich uit. De hele ochtend had ze mannen van het verhuizingbedrijf moeten vertellen waar de dozen, de tafel, de bank en haar bed moesten. Ze vond het niet erg, maar het was erg vermoeiend geweest. Ze wreef even door haar ogen en stond op. Ze liep naar de keuken en zette wat water op. Eigenlijk had ze veel meer zin in een goede kop koffie, maar ze had geen zin meer om naar buiten te gaan. Ze had teveel trappen op en af gelopen, en hoewel ze wist dat ze dat nog veel vaker zou gaan doen de komende tijd, was ze er nu even helemaal klaar mee. Ze zou zo wel een pizza bestellen en dan maar wennen aan haar nieuwe huis.
De bel ging, en Rae fronste. Ze had geen idee wie er nu zou aanbellen. Ze kende niemand – ook een van de dingen die ze aanlokkelijk had gevonden van het verhuizen naar een nieuwe stad. Toen ze open deed stond er een jongen, ongeveer zo oud als hij. Hij had rossig haar en een vrolijke blik in zijn ogen. Ze glimlachte even flauwtjes toen ze hem zag – ze kon niet anders. Toen ze hem zag moest ze meteen denken aan een klein jongetje dat vroeger altijd bij haar aanbelde en met haar wilde buitenspelen.
‘Hallo.’ Zei hij. ‘Ik ben Michael.’
Ze aarzelde even voor ze antwoordde. ‘Hallo Michael.’ Ze glimlachte, maar een beetje voorzichtig, alsof ze niet zeker weet wat ze met de jongen aan moest. ‘Ik ben Rae.’
‘Weet ik.’
Ze was even stil. ‘Oké…’ Ze wilde net haar mond open doen om te vragen wat hij in godsnaam deed, toen hij grijnsde. ‘Sorry. Ik ben Michael, ik woon naast je. Ik wilde je eigenlijk even welkom heten. Omdat je nieuw bent en zo.’ Hij haalde even zijn schouders op en grijnsde opnieuw.
Rae keek de jongen die tegenover haar stond even aan en toen glimlachte ze. ‘Bedankt, dat is heel aardig van je.’ Zei ze en ze stapte een beetje opzij zodat hij langs haar kon lopen. ‘Wil je misschien even binnenkomen en wat drinken. Ik denk dat het best goed voor me zou zijn om iemand te leren kennen.’