013 | Avery Holloway

Ik duwde alles in mijn tas en vertrok naar school. Ik miste de Doctor, al had ik er zelf wel om gesmeekt dat hij me terug naar huis bracht. Ik had de schrik van mijn leven gehad, een paar engelen beelden die me blijkbaar konden vermoorden, zowat alle botten in mijn lichaam gebroken… Logisch dat ik naar huis wou! Waarom kon die rotzak niet gewoon op de stoep verschijnen en me ontvoeren of zo? Ik zat nu al vijf maanden te wachten tot hij me kwam halen. Weg van al deze rottigheid! Ik schoof mijn voeten in mijn TOMS en checkte mijn outfit nog even snel in de spiegel voor ik mijn tas over mijn schouder gooide en naar de schoolbus rende die even verderop stopte. Ik sprong er snel op en ging alleen bij het raam zitten. Na een rit van ongeveer een kwartier kwam de school in zicht. Ik zuchtte en liep meteen door naar het geschiedenis lokaal waar we onze eerste en tweede lesuur zouden doorbrengen. Het tweede uur hadden we echt geschiedenis. Van een nieuwe professor. Het eerste uur was wiskunde. Ookwel bijslaapuur. De vrouw die ons wiskunde gaf behandelde ons als kinderen van twee jaar. Ze haalde het bloed onder je nagels vandaan.
Zoals gewoonlijk viel ik weer in slaap. ‘Avery!’ Mompelde mijn buur toen de bel ging. Ik opende mijn ogen en wachtte voorovergeleund tot de nieuwe leerkracht binnnenkwam.
‘ARE YOU KIDDING ME!’ Gilde ik terwijl ik recht vloog. ‘No, why would I be kidding?’ Antwoordde de man. ‘Hello, children. I’m the doctor! So just call me… Doctor!’ Een van de jongens lachte spottend. ‘So you are Professor Doctor?’ The Doctor lachte, hij leek niet meer bij te komen. ‘Oh, no! I’m just Doctor! Well, hello Avery, long time ago! How are you?!’ Hij liep over de tafels de aula omhoog. ‘Doctor, there are stairs over there!’-‘ Stairs are for pussys Holloway!’ Ik grinnikte. ‘So why does the TARDIS have stairs?’ We werden nogal raar aangekeken toen de Doctor me omhelsde. ‘Because TARDIS stairs are cool!’ Ik drukte een kus op zijn wang en vroeg hem hoe oud hij ondertussen was. ‘I’m 915 now!’ Ik hoorde mensen rondom lachen. ‘That’s great doc! But maybe you should’ve start teaching.’ Hij knikte blij. ‘Look, they gave me a nametag. In case I forget my name! That’s so nice of them!’ Ik grinnikte en duwde hem naar beneden. ‘So, hello again! I’m the doctor. I’m 915 years old and history is my thing and being genius is my hobby. Somebody a question?’ Hij wachtte nog geen vijf seconden. ‘Okay! Let’s start. Oh, by the way. This may be my first lession. But I think It’ll be my last one too!’ De hele klas sprakeloos. Hilarisch! De eerste keer in eeuwen! Hij begon druk te ratelen over vanalles en nogwat. We hadden eventjes de tijd nodig om op zijn tempo notities te maken. Namen waar nog geen mens ooit van had gehoord, tijdstippen tot op de seconde, datums… Het was niet bij te houden! De ene keer had hij het over de middeleeuwen. De andere keer over de prehistorie of de nieuwe tijd. ‘And that’s a few of the things that’re gonna be on your exam! Goodbye, Avery you come with me!’ Ik kon niet snel genoeg alles in mijn tas gooien en hem achterna rennen.