009 | Avery Holloway

Ik probeerde zo snel mogelijk uit het doolhof te zijn dus liep ik gewoon door de struiken heen, waar het mogelijk was toch. De beelden waren doodeng en leken steeds dichterbij te komen, maar toch niet te bewegen. Een stemmetje in mijn hoofd zei dat ik snel moest zijn en moest blijven kijken. Ik luisterde maar naar het stemmetje. June hielp me ook. Haar kracht kreeg me door de meeste struiken. ‘June thinks this is last one!’ Ik hield mijn adem in, kneep mijn ogen toe en liep gillend door de struik waarna ik holderdebolder de heuvel afrende. Ik moest standbeelden ontwijken en over stenen springen, afremmen was geen optie blijkbaar. Ik ging een paar keer bijna op mijn gezicht. ‘HOUSE! HOUSE!’ Gilde ik hyperactief naar het huis dat op me af kwam. Ik remde drastisch af en gleed op mijn kont de laatste meters naar beneden. Nog op geen vijf centimeter van de muur stopte ik. Ik hijgde me te pletter. Dat was kantje boordje!
Ik stond na een tijdje recht en orienteerde me kort. ‘There it is!’ Zei ik tegen mezelf en begon weer te rennen. Ik liep een paar beelden omver, op het eerste zicht leek er geen schade aan te zijn. Ik stopte even met rennen toen ik langs het beeld van een volwassen man kwam. Ik moest het stof toch uitproberen? Ik pakte een heel klein beetje en besprenkelde het beeld waarna ik het stof diep wegstak in mijn zak. ‘Run, young women!’ Hoe oud dacht hij wel niet dat ik was?! ‘He will be back soon!’ Ik drukte mijn vinger tegen mijn lippen en wees naar de andere kant. Hij knikte en begon te rennen. Ik daarintegen rende volle snelheid door naar het plein, richting de Doctor.
Toen ik hem had bevrijd begon hij druk tegen me te praten. ‘The sculptor will be back in a minute. I want some fishfingers, and custard! Oh, fishfingers with custard! Hmmm…’ Ik keek hem raar aan. ‘Fishfingers and custard are cool! Just like bow ties, and stetsons. Oh, stetsons are cool! An fezes, I want a fez now, fishfingers and custard and a fez! I’m gonna get it if we’re done here! You know where I can get some fishfingers and custard? And a fez ofcourse!’
Ik grinnikte en omhelsde hem. ‘Crazy man!’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Oh no, I’m not crazy! I’m mad, a mad man. A mad man with a blue box!’