005 | Avery Holloway

‘Avery, get behind me!’ Gilde River en greep naar haar geweer. Ze bleef schieten op de beelden maar niks gebeurde. ‘River! Stop it! It won’t work!’ De beelden bleven dichterbij komen. Het vrouwenbeeld en het kinderbeeld grepen me vast. Een greep mijn polsen vast, de andere om mijn middel en nek. Ik stond vast net als River. Op een of andere manier stonden we zonder ons echt te verplaatsen binnen een vingerknip vlak naast de doctor die ons begon te sonicen. ‘What do you want from us?’-‘What do I want? Well, the young girl can be my new help. Because the woman killed June. And you two, well two timelords in my city of statues. Wonderfull!’ De Doctor begon te ijsberen. ‘Why don’t you just make statues like all the other sculptors in the universe.’ De man lachte de longen uit zijn lijf. ‘ARE YOU KIDDING ME?! Were’s the fun in making sculpures by yourself? Seeing the people turn into stone. There are no words for that feeling!’ Wat was dat voor een rotzak. ‘Can they ever come back to live?’ Vroeg ik. Hij glimlachte naar me. ‘Ofcourse, but you won’t care anymore then! You will be like little June!’ Ik schudde hevig mijn hoofd. ‘I rather die!’ Mompelde ik. ‘Oh, but you will still live then. You will be trapped in your own body, but you will live forever.’ Ik trok geïrriteerd aan mijn polsen. Het waren net handboeien of zo! ‘I don’t care! I’m human for a reason. To die, god damn’t!’ Ik voelde de blauwe plekken op mijn lichaam gewoon verschijnen te harder ik tegenstribbelde. ‘Why do these statues need to hold us? Where can we go?’ De man begon weer te lachen. In godsnaam wat vond hij allemaal grappig? En waarom was de doctor zo stil? Duizenden vragen spookten door mijn hoofd. De beelden lieten me gaan, maar iets te snel want ik belandde op de grond.