039

'Waarom?'
'Omdat je van me houdt,'zei ik zelfverzekerd.
Hoewel hij het niet wilde toegeven, zag ik het in zijn ogen. Ze straalden sinds hij me had gezien.
'Dat deed ik.' Hij ontweek mijn blik en keek naar zijn handen die trilden, net als de mijne.
Het meisje naast hem keek ons vanachter haar sluike haar onderzoekend aan, maar mengde zich niet in de discussie.
'Justin,'zuchtte ik, terwijl ik zijn hand wilde vastpakken maar hij trok hem terug.
'Laat me met rust.' Toen hij terug naar me opkeek zag ik dat zijn ogen opeens waterig stonden.
'Nee,' koppig reikte ik verder naar zijn hand, maar hij trok hem nog verder terug.
'Het is niet goed, Madison.'
Verwarring overspoelde me. 'Waarom niet?'
'Ik wist het wel, ik wilde het zelf gewoon niet geloven, iedereen zei het, ik moest er gewoon zelf achter komen,'ratelde hij snel, zodat ik amper iets van zijn uitleg verstond.
'Waarom is het niet goed, Justin?'herhaalde ik geduldig.
'Omdat ik niet wilde luisteren. Ik wilde het niet horen. Ik wilde niet dat je erover na zou denken. Ik wilde niet dat je het te weten zou komen. Ik wilde niet dat je-'Hij veegde vlug onder zijn ogen om de tranen tegen te houden.
Ik deed mijn mond open om hem verder te vragen, maar hij deed teken dat hij nog niet klaar was. 'Ik snap nu dat het niet goed was. Niet omdat het niet goed voelde...' Hij zweeg even. 'Het was niet goed omdat ik teveel wilde. Ik wilde alles, maar het meest wilde ik jou. Dat was fout. We zijn 18, we moeten nog zoveel ontdekken in deze wereld. Je bent er niet klaar voor, we zijn beiden niet klaar om al een relatie aan te gaan. Ik was fout, het spijt me. Ik dacht gewoon...' Nu rolden tranen over zijn wangen. '... ik dacht dat onze liefde sterk genoeg was of zo.' Hij maakte een machteloos gebaar en stond dan op en verliet de bibliotheek.
Waarom maakte ik toch elke jongen die om me gaf aan het huilen?