027.

Isa POV
Langzaam word ik wakker, een gaap ontsnapt nog uit mijn mond. Als ik me wil omdraaien om uit te rekken merk ik dat het niet lukt. Mijn ogen schieten ver open als ik ook nog iemand zachtjes in mijn oor hoor hijgen. Voorzichtig draai ik me om waar het gezicht van Harry verschijnt. Precies op het moment dat ik me om draai gaan zijn ogen open. “goodmorning” mompelt hij met zijn schorre ochtendstem, snel draai ik me terug. Ik moet hier weg, maar ik weet niet hoe ik hier weg kan komen. “what do you remember from last night?” vraagt Harry voorzichtig. Mijn ogen schieten weer open en mijn ademhaling wordt onregelmatig. Vannacht? Wat heb ik vannacht gedaan met Harry? Langzaam, in de hoop dat Harry het niet merkt kijk ik onder de deken tot mijn opluchting heb ik kleren aan. Ik slaak een zucht van opluchting tot ik merk dat ik hier in t-shirt lig. Er wordt een hand op mijn schouder gelegd “don’t worry, we didn’t do anything if you thought i that i meant something like that” zegt hij een beetje lacherig. “and yes i saw your scars so now you don’t have to hide them anymore" vervolgt hij. Een ongemakkelijke stilte valt en ik probeer een manier te bedenken om hier weg te komen. "Please turn around so we can talk” fluistert him bijna. Tranen prikken in mijn ogen en opeens komen de herinneringen van vannacht terug. Harry was mijn kamer in gekomen en toen had ik een paniek aanval gekregen. Zachtjes trekt Harry aan mijn schouder zodat ik me wel om moet draaien. Met mijn blik naar beneden gericht draai ik me om, ik schaam me dood. Nog nooit had iemand mijn littekens gezien, maar gelukkig heeft hij alleen de littekens op mijn armen gezien. Althans daar ga ik maar van uit.

“We’re gonna talk today. I know I can’t force you but you really need to talk” fluistert hij terwijl hij me recht in mijn ogen probeert aan te kijken. Ik verroer me niet en blijf naar beneden kijken. Harry zucht "i'll text te boys if they can bring some breakfast for us. You don't have to tell me everything but we're not leaving the room till you tell me something" mompelt hij terwijl hij met zijn telefoon bezig is. Als een klein kindje kruip ik in elkaar, ik weet dat Harry gelijk heeft maar ik durf het niet. Het is me al die tijd gelukt om er voor weg te rennen en ergens wist ik dat deze dag ooit zou komen. De deur wordt hard opengeslagen waardoor ik nog iets verder onder de deken kruip. Aan de voetstappen hoor ik dat iemand naar het bed komt rennen. Niet veel later voel ik twee paar armen om me heen. Stokstijf blijf ik liggen, ik heb geen idee wie er nu boven op me liggen. "isa?" hoor ik de stem van Niall zachtjes zeggen. Ook hier reageer ik niet op, "isa, are you okay? Are you having another attack like yesterday?" volgt omdat ik niet reageer. Een harde zucht ontsnapt uit mijn mond en ik besluit toch maar even op te kijken. Voorzichtig trek ik het deken een beetje omlaag. Nialls gezicht verschijnt meteen hij zit op z'n knieën naast het bed. Zijn ogen staan niet zo als normaal. Normaal staan ze blij en vrolijk, nu staan ze verdrietig en bezorgd ook zijn mondhoeken staan omlaag. Zonder er bij na te denken steek ik mijn armen uit en duw ik met mijn handen zijn mondhoeken omhoog. Een klein glimlachje verschijnt op zijn gezicht en tevreden knik ik. Louis die op me is gaan liggen pakt mijn arm vast voordat ik deze weer onder het dekbed kan verstoppen. Met zijn wijsvinger volgt hij een paar littekens. Ik wend mijn hoofd van de jongens af waardoor ik met mijn hoofd tegen Harry's borst terecht kom. "these are all old right? You don't do this anymore right?" fluistert Louis zachtjes, maar hard genoeg zodat iedereen het kan horen. Liam en Zayn staan in de deuropening toe te kijken. Een beetje hulpeloos kijk ik om me heen omdat ik geen antwoord kan geven op de vraag van Louis. Zayn, die het door heeft, gooit zijn telefoon op het bed. Dankbaar kijk ik hem aan en ik begin te typen 'stopped when I moved to london'. Louis knikt tevreden en slaat zijn armen nog eens om mijn schouders "don't ever do this again" fluistert hij quasi boos.

"okay, guys. Isa and I are gonna talk today. We're not leaving the room so can you bring us food and drinks? and maybe you can go buy a phone for Isa. It's easier to communicate and ofcourse it’s better for the environment" zegt Harry terwijl Louis me blijft knuffelen. Moeilijk maak ik me los uit zijn omhelzing. ‘I don’t need a phone’ typ ik zo snel mogelijk op de telefoon van Zayn die ik nog steeds in mijn handen heb. “Yes you do, it’s easier to talk, you don’t have to write everything down and we can contact you if we’re not here” zegt hij ‘But maybe I don’t want a phone?’ typ ik er boos achter aan. Harry haalt zijn schouders op “nobody will know your number, only the boys and I. You have no choice, you are getting a phone” hard sla ik met mijn hand tegen zijn hoofd ‘well I’m not gonna pay for it’ typ ik waarop Harry begint te lachen “you don’t have to, I’ll pay”antwoord hij hier simpel op. Met een zucht kruip ik weer onder de dekens. Hier heb ik even geen zin in. Met mijn handen op mijn oren en diep weggedoken onder de dekens wacht ik tot de jongens weg zijn.