Sixty-one.

Met tranen die over mijn wangen lopen pak ik mijn mobiel en toets ik Abby’s nummer in. “Abby here.” klinkt haar stem door de luidsprekers. “Hi Ab...” begin ik voordat ik in tranen uitbarst. “Harry? Is there something wrong with Niall?” vraagt ze met een duidelijke paniek in haar stem. “I'll come to the hospital. Wait there!” zegt ze waarna ze ophangt. Niet veel later verschijnt ze in de deuropening. Ik sta op om in haar armen te vallen en luid te snikken. Ze laat haar hand over mijn rug gaan om me te kalmeren. Als ik wat rustiger ben trekt ze me mee naar het bed van Niall en duwt me op de stoel. Zelf gaat ze naast me zitten. “So, what’s wrong?” haar gezicht staat serieus. Ik moet moeite doen om niet weer in tranen uit te barsten als ik een blik werp op de slapende Niall. Hij weet zelf nog niet wat hem boven het hoofd hangt... “When I woke up this morning, he was awake! He stood over there and was crying. I walked up to him and said I was sorry. He reacted very well, but then he passed out! So I called dr. Muller, and he send me out. When I was allowed to come in he said he had bad news… Niall is paralyzed at his right arm and leg. That part of his brains is affected by de sleeping pills…” ik slik de brok uit mijn keel weg. Geschrokken slaat ze haar hand voor haar mond, niet in staat om iets te zeggen. “Maybe he will never be able to move his arm and leg again...” vervolg ik terwijl de tranen alweer over mijn wang stromen. Haar tranen beginnen nu ook te stromen. Ze pakt zijn hand vast. “It’ll be okay. Together we make it okay! We’re going to help him out of this shit. Together. All together.” fluisterd ze.