Sixty.

Ik krijg tranen in mijn ogen bij wat hij zegt. Kippenvel loopt over mijn rug. Dacht hij echt zo over mij? Ik sla mijn armen om hem heen en trek hem dicht tegen me aan. “I really thought you would die, Nialler... It was terrible! Never let me go Niall. Never do this to me again…” fluisterd hij. Ik knik en trek hem nog dichter tegen me aan. “I won’t.” zeg ik schor. Op dat moment gaat er een stekende pijn door mijn hoofd heen. Van schrik laat ik hem los en grijp ik naar mijn hoofd. Een rare piep verlaat mijn mond. “Niall?” vraagt hij geschrokken. “Help!” piep ik. Mijn ademhaling versnelt en het gebonk in mijn hoofd wordt heviger. Alles om me heen begint te draaien en mijn benen worden zwak. Dan wordt het zwart voor mijn ogen en lijkt het alsof ik in een diep gat val.
Ik probeer mijn ogen te openen, maar moet ze direct weer sluiten. Het licht doet teveel pijn aan mijn hoofd, die nog steeds bonkt. Ik probeer mijn hand naar mijn hoofd te brengen, maar dat gaat niet. Dan voel ik dat een andere hand die van mij vastpakt en zachtjes streelt. “Don’t worry Niall, I’m here. I won’t leave you. You need some rest. Go back to sleep.” zegt de hese stem van Harry zachtjes en bang, alsof zijn woorden mijn dood zouden kunnen betekenen. Langzaam streelt zijn hand mijn arm terwijl zijn andere hand nog steeds mijn hand vast heeft. Het werkt rustgevend. Ik laat me dan ook gewillig meesleuren in een diepe slaap.