XX. Angry Akshay...

Akshay sprong van het kleine podiumpje af, om naar mij toe te komen bij de trapjes. Een van de soldaten was daardoor blijkbaar geschrokken en vuurde op hem.
'Shay!' riep ik. Hij keek op om de houten kogel tegen zijn schouder te zien verpulveren. Hij keek naar de soldaat die het afgevuurd had. DIe leek nu ineen te krimpen van schrik. Je zou voor minder. er was opschudding in de zaal. Waarom was er gevuurd? Had de vampier geprobeerd om aan te vallen? Waarom was hij dan niet dood, hij was toch geraakt door de houten kogel? Zou hij nu niet moeten kermen van de pijn? Waren er dingen die ze niet wisten over vampiers?
Eigenlijk, een hele boel, maar dat deed er niet toe. Akshays neusvleugels trilden. Hij kon er niet tegen als hij aangevallen werd zonder reden, dat had hij ook met Sacha, maar Sacha wou op dat moment dan vechten en die was een stuk onverwoestbaarder dan de mensen hier. Akshay zette een stap vooruit, het team liep meteen twee meter achteruit. Carlisle keek naar mij, ik knikte naar Sacha.
'Hou je broer tegen, Sach.' mompelde ik. Akhay merkte het amper op. Ik ging voor hem staan.
'Akshay. Rustig aan. Er is niets gebeurd, dat weet jij ook wel. Je bent geen klein kind.' zei ik tegen hem. hij haalde koppig zijn schouders op.
'Als je nu ook maar waagt om nog een stap dichter naar hen toe te gaan, krijg je kamerarrest en kom je serieus niet meer mee als mijn bodyguard, Begrepen?' vroeg ik streng. Hij had veel te veel Felix in hem om tegen me in te gaan, hij zou het eens moeten proberen.
Akshay stak zijn tong uit. Ik rolde met zijn ogen. 'Sacha, neem hem mee naar buiten. je broer is toe aan frisse lucht.' zei ik zacht. Sacha grinnikte en liep samen met Akshay naar buiten, in het tempo van een topsporter. Het leek nu een stuk rustiger te worden in de zaal.
'Dat noemt u niet bedreigend?' vroeg men aan Carlisle en ik. Kate stond meteen achter me. 'Beter weg gaan.' mompelde ze zacht.
'Mag ik u erop wijzen dat het uw soldaat was die op hem schoot, op het moment dat hij gewoon naar mij toe kwam omdat we wilden vertrekken?' vroeg ik. Er kwam geen antwoord.
'Zijn dat de regels onder vampiers, kamer arrest als ze u tegenspreken of iets doen wat u als Princess niet leuk vindt?' rustig blijven, Elisabeth. Rustige aan, het zijn mensen, ze weten niet beter.
'Hebt u kinderen, meneer?' vroeg ik. Hij knikte.
'Toen die kinderen tien jaar oud waren, stuurde u hen dan niet naar hun kamer als ze zich niet konden gedragen? Want dat is precies hetgeen ik doe. Ik kan mijn zoon een week kamerarrest op leggen wanneer ik dat wil.' zei ik kordaat. ER klonk weer geroezemoes.
'Uw zoon? Die ..man leek me een stuk ouder dan u.' zei een vrouw.
'Ik was 16 toen ik een vampier werd, noem het noodvampirisatie om het te overleven. Ik was bevallen van 7 vampierkinderen. Ik zou het niet overleeft hebben.' zei ik zacht. Iedereen staarde mij aan.
'Als mens heeft u vampierkinderen gebaard? Kan dat voorkomen als een soort virus?' vroeg iemand. Ik zuchtte. 'Nee, dat kwam voor omdat -ondertussen mijn man, toen nog mijn vaste vriend- een vampier is.' zei ik. Ik knikte naar Kate, ze voelde zich minder op mijn gemak.
'Buiten vampiers zijn er dus ook..hybrides?' vroeg iemand. 'Ik denk dat het aantal hybriden zich beperkt tot twaalf over de hele wereld. 7 zijn mijn kinderen, 1 is de kleindochter van Carlisle, 4 andere zijn de kinderen van een gekke wetenschapper die we opsporen.' zei ik kortaf.
'Het spijt me, we moeten gaan, we zouden graag onderkomen vinden voor de zon opgaat.' flauwe reden, maar zolang we dat in stand hielden, konden we mensen zoals Carlisle en zijn gezin onderkomen geven. Zij konden overdag dan nog buiten komen. Ik zuchtte terwijl we naar het vliegveld liepen. 'Dat ging niet helemaal zoals geplant.' mompelde ik. Carlisle knikte. 'En ze hebben veel meer informatie dan dat we van plan waren te geven. Vooral over de hybriden. Ze zullen zelf proberen om die "aan te maken" en als wapen te gebruiken.' mompelde Carlisle. Ik had een fout gemaakt, ik had mijn mond voorbijgepraat.