(19) -

Tom haalde zijn schouders op. 'Life isn't always easy..' mompelde hij zacht. 'Weet je, het is behoorlijk schrikwekkend als je moeder en een vriendin elkaar raar aanstaren, die vriendin het op een lopen zet, haar vriend -jojo- je zegt om gewoon je kop te houden en te wachten. En dan kom jij gewoon niet af... dan zit je hier stil te wezen en zegt Jojo zijn crush -want dat is ze echt wel- dat jij zowat hetzelfde DNA hebt als Bill en ik. Zou je geloven dat een mens daar wel eens niet op voorbereid is?' vroeg hij. Op een of andere manier maakte Tom zijn gezever me wel..rustiger.. realistischer. Was hij toch nog ergens goed voor. 'Waarom ben je zo stil? In slaap gevallen?' vroeg hij. ik schudde mijn hoofd, even vergetend dat hij dat niet kon zien. Hij kwam naar mijn bed gespurt en schudde aan mijn schouders. 'zeg dat je nog leeft! zeg dat ik niet zo saai ben dat je in slaap viel. Antwoord!' zei hij luid. ik rolde met mijn ogen. 'Doe niet zo raar..' zei ik zacht. 'Ik ben raar..en geloof me..het zit in de familie..' ik pakte mijn kussen en sloeg hem aan de kant. Hij viel theatraal op de grond. 'DOe normaal.' mompelde ik zacht. Tom grijnsde. 'Sorry, gaat niet.' zei hij lachend. Hij stond bij de deur en deed een poging om serieus te zijn, denk ik. 'Oké, de kaarten zijn nu anders verdeeld.. vroeger was het Bill en ik, nu kom jij er dus bij.. ik stel voor dat wij twee gewoon tegen Bill zijn, in de meerderheid. Anders heb je mij tegen je en dat is een probleem, vraag maar aan je andere "broertje".' zei hij. Dit was echt wat ik nodig had...eerst gaapt hij me aan alsof ik een Alien ben...daarna is hij ..te familiair...