Schurk - 32

Verborgen op een dak zag Gadeck hoe zijn oude meester in woede ontstak toen hij besefte dat zijn prooi hem ontkomen was.
“Jullie daar, haal de mensen uit hun huizen.” Deuren werden ingebeukt en mannen, vrouwen en kinderen werden uit hun bed gelicht en naar buiten gesleurd.
“Waar is de koning?” blafte Arnulf. Niet begrijpend staarden de ruw gewekte mensen hem aan. Arnulf trok de twee dichtstbijzijnde kinderen naar zich toe. Hij zette hen zijn zwaard op de keel.
“Jullie gaan me nu vertellen waar de koning is of zij gaan eraan!” De moeder van de twee meisjes gilde.
“We weten van niets! Ik wist niet eens dat de koning ontsnapt was!” riep één van de dorpelingen. “Mijn geduld raakt op…”
“Laat die kinderen gaan! Arnulf, ik weet niet wat voor monster jij bent dat je twee onschuldige kinderen wilt doden, omdat jij de koning hebt laten ontsnappen. In ieder geval niet de vredesstrijder voor wie je je uitgeeft, maar dat wisten we al.” Gadeck herkende de man die gesproken had. Het was één van hun helpers.
“Dit kan zo niet doorgaan. De prinses is terug en het eerste wat jij doet is haar opsluiten en uithongeren om haar vader onder druk te zetten”, ging weer een andere verder. Een golf van verbazing ging door de steeds groter wordende menigte heen. Gadeck besefte wat ze aan het doen waren. Ze jutten het volk op tegen Arnulf, zodat ze eindelijk hun ziekelijk egoïsme zouden vergeten en wilden vechten.
“Die kinderen en hun ouders zijn zonet uit bed gelicht. Zij hebben er helemaal niets mee te maken. Je gaat toch geen onschuldige vermoorden?” De massa was nu als olie, één vonkje en ze zouden in brand vliegen.