Schurk - 25

“Ik hoopte al dat ze zo dom zou zijn. Ik hoorde dat u het onmogelijke gepresteerd had en kwam hierheen. Zonder haar er echter iets over te vertellen en nu loopt ze gewoon uw armen”, zei Gadeck grijnzend.
“Kom mee, dan zal ik je meteen vertellen hoe ik dit allemaal voor elkaar gekregen heb.” En hij vroeg niet eens hoe het met hem was en wat er met hem gebeurd was… Hoe blind was hij geweest? “Trouwens hoe komt het dat jij de prinses niet zelf bij me kwam afleveren? Als ze er iets van had gemerkt, waren we haar kwijt geweest”, vroeg Arnulf streng.
“De regen, de weg verzakte en we vielen naar beneden. Die prinses liet me voor dood achter en dacht naar huis te lopen.” Ze waren aangekomen bij de privévertrekken van de koning. Arnulf liet zich in een stoel zakken. Aangezien hij Gadeck er geen aanbood, koos die er zelf maar een uit. Walter stond wat onwennig om zich heen te kijken. Het was alsof Arnulf hem nog niet eens had opgemerkt. “Arnulf, dit is Walter. Hij wil zich ontzettend graag bij ons aansluiten. Walter, dit is Arnulf over wie ik je al zoveel verteld heb.” Arnulf keek de jongen misprijzend aan:
“Wat zijn we met zo’n melkmuil? Maar ja, zolang hij werkt voor de kost kan hij blijven.”
“Het zal me een plezier zijn, majesteit”, antwoordde Walter. Gadeck was onder de indruk van zijn zelfbeheersing. Arnulf had wel oren naar dat ‘majesteit’ en werd iets milder gestemd.