OO2 || Zara Miller

Een gesmoorde kreun verliet mijn mond toen mijn wekker afging en het deuntje mijn gehoorgangen binnen drong. Met een scheve grijns drukte ik mijn wekker uit en nam dat geluid plaats voor iets anders. Namelijk het gezang van mijn vader die waarschijnlijk eieren aan het bakken was. "Zara, ben je al wakker?" schreeuwde hij luid. Ja, en zo nee dan was ik nu wakker geweest. "Ja", beantwoorde ik schreeuwend zijn vraag en liep richting de badkamer. Ik hees mezelf in mijn outfit en borstelde mijn lange, zwarte lokken door. Ik moest het vandaag doen met een laagje mascara, dat was het. Ik was niet het type dat met lagen foundation liep. "Goedemorgen schoonheid" begroette mijn vader me vrolijk en drukte zijn lippen op mijn voorhoofd. Hoe kon hij in hemelsnaam zo vrolijk zijn in de ochtend? "Hier.." hij hield de pan schuin en liet zo het ei op mijn bord vallen. "Bedankt maar ik ben al laat" wimpelde ik het ontbijt af en graaide mijn tas, die ik gelukkig al had ingepakt. "Veel plezier op school" zwaaide hij me na. De bus stond al te wachten waardoor ik meteen kon instappen. De chauffeur startte de motor en pikte verschillende kinderen, van verschillende adressen op. Niet veel later zat de hele bus vol en reden we richting school. Om eerlijk te zijn was ik best benieuw wie er nou precies bij ons tijd ging doorbrengen. Ik hoopte natuurlijk wel dat ze aardig was en ze niet de hele dag om me ging lopen fitten. Waar maakte ik me eigenlijk druk om? Ze ging vast snel al weer terug omdat de mannen van mijn vader's werk de boel snel weer veilig maakten. "We zijn er hoor" grijnsde de chauffeur en wees richting het grote gebouw dat school werd genoemd. Meteen toen mijn voeten de straattegels raakten ging de schoolbel af. Deze geweldige dag begon met een geweldig vak: wiskunde. Kuch.

Zuchtend nam ik plaats op een lege stoel. Ik sperde mijn ogen wijd open en keek naar degene die binnen kwam. Lucas. Hij was perfect in alle opzichten. Zijn gespierde lichaam, zijn ogen waren om in te verdrinken en zijn donkerbruine krullen maakten dit alles compleet. Het feit dat ik al heel lang een crush op hem had was zeker waar maar hijzelf wist het nog niet, niemand trouwens. Stiekem hoopte ik dat hij me ging vragen voor het schoolfeest, maar dat gebeurde alleen in fantasie rijke dromen. En hij was hoog boven mijn niveau. Hij was populair en zeer gewild onder de mens, integendeel tot mij. Misschien mocht het meerdere deel van de mens mij wel, maar ik was alles behalve populair. Glimlachend nam een meisje met blond haar naast me plaats en opende haar wiskunde boek. Ze had er net als mij, zin in. Kuch, kuch.

"Halleluja" verzuchte ik en propte mijn geschiedenis boeken terug in mijn tas. Tijd om naar huis te gaan.

"Bedankt", glimlachte ik naar de chauffeur en bleef staan tot hij de deuren had gesloten. De auto van mijn vader herinnerde mij eraan dat vandaag de persoon zou komen, voor haar veiligheid. Mijn tas slingerde ik door de gang -zoals gewoonlijk- en ik snelde naar de keuken waar niemand was. "Pap?" schreeuwde ik door het huis zonder ook maar enig nut. Zuchtend stapte ik mijn kamer binnen en opende een ruit zodat ik mijn hoofd gemakkelijk naar buiten kon steken. Ik genoot van de wind die tegen mijn gezicht aanstreek. Zonder dat ik het door had stond er een persoon achter me op. "Hallo.." was de begroeting.