LXXIX

Alice Potter

‘Alice!’
Ik draai me meteen om als ik een stem hoor, zijn stem. Ik zie dat Remus aan de andere kant van de gang staat en naar me toe komt lopen.
‘Het spijt me, ik had niet weg moeten gaan,’ zegt hij als we op nog slechts een paar meter afstand van elkaar zijn.
Ik glimlach. ‘Het geeft niet.’ Erg overtuigend zijn mijn woorden niet omdat mijn stem halverwege breekt en ik wederom tranen in mijn ogen voel springen.
Hij slaat zijn armen om me heen en drukt me even stevig tegen zich aan waarna hij me aankijkt. ‘Wat vind jij?’
‘James trekt wel weer bij, toch?’ Met grote ogen kijk ik hem aan.
Hij knikt. ‘Dat denk ik ook,’ zegt hij.
Zijn woorden klinken niet erg overtuigd, maar ik laat het gaan als hij me weer tegen zich aantrekt. ‘Ik wil je niet kwijt.’

‘Denk je dat ik met hem moet gaan praten?’
Ik kijk Remus aan en haal mijn schouders op. ‘Ik denk dat je hem voorlopig even met rust moet laten. Wij allebei trouwens.’
Remus knikt en ik kijk hem twijfelend aan als ik zijn woorden weer herinner. ‘Remus? Wat bedoelde je toen je zei dat je hem verraden had?’
Remus glimlacht en pakt mijn hand. ‘Ik heb tegen hem gelogen en dingen voor hem verzwegen. Hij is een van mijn beste vrienden.’
‘Ik zal tegen hem zeggen dat je het van mij niet mocht vertellen, het is niet jouw schuld.’
Hij schudt zijn hoofd en knijpt even zachtjes in mijn hand. ‘Het geeft niet, het komt allemaal wel goed.’

Als ik gaap, kijkt Remus op zijn horloge. ‘Het is al laat, misschien kun je beter terug gaan naar de leerlingenkamer.’
Ik knik en sta op. ‘Kom je mee?’
Remus schudt zijn hoofd. ‘Ik denk dat ik beter hier kan slapen.’ Hij wijst naar het bed dat in de hoek van de kamer staat. Ik kan me niet herinneren dat die er net ook al stond, maar dat heb ik wel vaker in deze kamer.
Ik voel weer tranen in mijn ogen schieten en kijk naar mijn voeten terwijl ik knik. ‘Oh, ja,’ mompel ik.
‘Hey.’ Remus pakt mijn hand. ‘Het komt wel goed.’
Als ik in zijn ogen kijk, ben ik even overtuigd. Het komt goed. Maar zodra ik de ruimte verlaat, krijg ik het goed en het nare gevoel komt weer terug. Ik ben bang om James tegen te komen en als ik eindelijk door het portretgat stap, kijk ik nerveus om me heen voordat ik naar mijn slaapzaal ren.