Schurk - 17

“Ik had geen idee wie ik diende, ik zweer het je. Ik besefte het pas nadat jij me vertelde dat hij… Ik vraag je niet om me te vergeven, maar vergeet onze tijd samen niet. Ik mag je ontzettend graag.”
“Wat gaat er nu met jouw gebeuren?” Klonk hij nu werkelijk bezorgd? Maakte hij zich zorgen om hém?
“Ik ga mee tot in het dal. Daar zijn zoveel sporen, niemand zal weten waar ik heen ga. Ik ben nog steeds niet van plan om me te laten pakken.”
“Ze zullen je niet achternakomen, Gadeck”, beloofde Charlotte.
“Ik neem geen risico’s.” Hij sprong op Storm. Hij moest het niet onnodig rekken, bovendien Charlotte was al veel te lang van huis. Walter klom tot zijn verbazing voor hem in het zadel. Ze begonnen aan de tocht bergafwaarts.
“Wanneer zie ik je nog eens?” vroeg Walter. Gadeck wist niet hoe hij het had. Hij wilde hem weerzien? Na alles wat er met hem gebeurd was, na alle leugens die hij hem had verteld.
“Ik denk niet dat we elkaar nog eens zullen zien, Walter.”
“Maar…”
“Het spijt me, ga nu met Charlotte mee en word een goed ridder. Misschien hoor ik ooit nog ergens verhalen over jouw heldendaden en wat de beloning voor het terugbrengen van de prinses betreft, die heb jij wel verdiend.”
“Ik heb helemaal niets gedaan.” Walter huilde. Het liet Gadeck zeker niet onberoerd.
“Het is door jou dat ik weet wat ik nu weet. Zorg ervoor dat je een eerlijk en gelukkig man wordt. Dat is alles wat ik je vraag.”
“Ik beloof het.” De overvloedige regen van de laatste dagen had de grond drassig gemaakt en hier en daar zelfs weggespoeld. Op andere plaatsen had het de stenen zodanig losgeweekt dat de minste trilling hen kon doen vallen. De trillingen van paardenhoeven bijvoorbeeld. Plots verdween de grond onder de hoeven van Dauw en Storm. Onder geschrokken kreten en panisch gehinnik vielen ze naar beneden.