Schurk - 13

“Natuurlijk”, antwoordde Gadeck. Walter was dolgelukkig. Gadeck had zich sinds de dood van zijn familie nog nooit zo slecht gevoeld. Hij had geen nee kunnen zeggen, want dan had hij hem onvoorstelbaar gekwetst, maar nu had hij hem iets beloofd dat nooit bewaarheid kon worden. Natuurlijk wierp Charlotte hem een blik vol haat toe, maar wat had hij anders kunnen doen? Die avond terwijl Walter al sliep:
“Wanneer was je het van plan me te vertellen?” vroeg Charlotte kortaf.
“Wat?” Waar had ze het nu weer over?
“Dat het eten bijna op is.” antwoordde ze.
“Hoe weet jij dat?” Ze was blijkbaar opmerkzamer dan hij had aangenomen.
“Je hebt me zelf verteld dat ik in mijn eentje drie weken door kon met het eten dat we hadden, nu zijn we met drieën en een week verder.”
“Goed je hebt gelijk en als je weet wat er aan te doen valt, mag je het me nu zeggen.”
“Het gaan kopen”, zei Charlotte zelfingenomen. Hoe kon ze zo dom zijn?
“Denk maar niet dat ik daar intrap. Ik ga mijn kop echt niet op één of andere markt laten zien.”
“Dan stuur je Walter toch?” Daar zat wat in, alleen…
“Hoe denk je dat te betalen?”
“Denk je dat een prinses ergens heengaat zonder iets op zak?” zei ze uitdagend.
“Goed, we zullen hem sturen.”
“En wat gaan we daarna doen?” Gadeck gaf geen antwoord.