Schurk - 9

Een eind terug waren ze voorbij een beschutte rotsspleet gekomen. Met geoefende blik had hij het meteen als een mogelijke schuilplaats beoordeeld. Hij keek naar de jongen die voor hem in het zadel lag. Hij gaf nog steeds geen teken van leven. Misschien was het beter dat het nog even zo bleef. Als hij wakker werd zou hij volop blootgesteld staan aan de pijn van zijn verwondingen en van zijn herinneringen. Ze hadden hem nog maar net neergelegd toen hij bijkwam. Even keek hij verdwaasd om zich heen. Vervolgens beet hij op zijn tanden en schoten zijn ogen vol tranen.
“Wie zijn jullie?” vroeg hij uiteindelijk.
“Ik heet Kees en dit is Wina”, improviseerde Gadeck. Het laatste wat hij wilde was dat de jongen wist wie hij was.
“Ik heet Walter, ik…”, de jongen begon te huilen. Charlotte duwde Gadeck aan de kant en nam Walter in haar armen. Hij klemde zich aan haar vast alsof hij haar nooit meer zou loslaten. Zo viel hij uiteindelijk in slaap, maar Charlotte leek niet van plan hem los te laten. Dat had hij nu niet van haar verwacht.

De jongen zei gedurende drie dagen bijna niets. Zijn lichaam herstelde voorspoedig, maar de rest zou meer tijd vragen. Wat had deze jongen allemaal gezien? Hij zat uren voor zich uit te staren zonder Gadeck of Charlotte ook maar op te merken en kreeg op de meest onverwachte momenten huilbuien. Ze zaten te eten toen de volgende kwam.
“Ik wil naar huis”, snikte hij. Walter legde zijn arm op zijn schokkende schouders.
“Ik weet het, maar het gaat niet. Je moet sterk zijn nu. Doe het voor hen. Je moet.” De jongen kroop tegen hem aan.
“Ik mis hen zo.” Hij nam de jongen in zijn armen.
“Ik weet hoe je je voelt. Mijn ouders en broer zijn ook op die manier aan hun einde gekomen. Ik was net twaalf.” Walter keek hem verbaasd aan.
“Ik ben ook twaalf.”
“Weet je, iedere keer als ik in de problemen zit, komt mijn broer me vertellen wat ik moet doen.” “Echt waar? Ik had een grote zus zou zij dat ook doen?”
“Dat weet ik wel zeker.” Voor het eerst glimlachte hij en toen hij even later in slaap viel glimlachte hij nog steeds.