Schurk - 6

Na een week raakte de wijn op en ze waren genoodzaakt water uit de beekjes te drinken.
“Dat drink ik niet. Ik wil niet ziek worden!” sputterde Charlotte tegen. Alleen wijn was goed genoeg voor mevrouw.
“Ik drink al mijn hele leven water uit beken en ik ben er nog niet één keer ziek van geweest.” Ze werd ziek. Prinsessen waren ook niets gewend. Dagenlang lag ze uitgeteld op haar paard, braakte ze haar eten uit en kreeg last van uitdrogingsverschijnselen. Haar ziekte bleef maar duren. Gadeck besloot om in de grot te blijven waar ze op dit moment waren. Nog een dag zo reizen en hij werd gek. Die ochtend werd hij wakker met het gevoel dat er iets niet klopte. De zon was al een tijdje op, omdat hij toch nergens heen wou gaan had hij uitgeslapen. Automatisch sprong hij overeind en greep naar zijn zwaarden die achter hem tegen de rotswand stonden. Hij keek om zich heen. Er was niemand te zien. Hij was alleen. Helemaal alleen. Charlotte was er vandoor en ze had een serieuze voorsprong. Door haar ziekte, die ze de laatste dagen waarschijnlijk geveinsd had, had hij het verzuimd haar vast te binden. Hij rende naar buiten. Dauw was weg. Zijn eigen paard, dat hij Storm gedoopt had, stond er nog. Op de rotsachtige bodem waren nauwelijks sporen achtergebleven. Haar terugvinden zou geen gemakkelijke klus worden. Gelukkig waren ze ver van de bewoonde wereld verwijderd. Zelfs als ze dag en nacht doorreed zou het zeker drie dagen duren voor ze een dorp bereikte. Hij gaf zichzelf vier dagen om haar te vinden. Lukte dat niet dan had ze waarschijnlijk haar doel bereikt en alarm geslagen. Het enige wat hij dan nog kon doen was maken dat hij wegkwam.