Tsubasa wo daite

De volgende dag

Rina tikte met haar potlood op haar notitieblokje, ongeduldig wachtend tot de les eindelijk over was. Terwijl de leraar doordreunde staarde ze de klas rond.

Michel zat twee tafels verderop, zich wegkrabbelend in zijn notitieblok.

Rina keek naar de klok. Nog tien minuten te gaan.

Tien lange minuten later ging de bel eindelijk, de les was over. Rina verzamelde haar boeken en potloden, stond op en liep nar de tafel waar Michel nog steeds achter zat. Terwijl ze de paar stappen nam naar zijn tafel, dacht ze nog even aan het plan dat zij en de anderen hadden bedacht.

'Neem je veel aantekeningen?' vroeg ze.

Verschrikt keek Michel op, maar kalmeerde toen hij zag dat zij het maar was. 'Eigenlijk probeer ik een lied te schrijven dat ik nu al voor lange tijd in mijn hoofd heb.' antwoordde hij. 'Het duurt een poosje want ik schrijf de muziek er ook bij, zodat ik het kan spelen op mijn fluit.'

'Mag ik het zien?' vroeg Rina.

Michel gaf haar het notitieblokje, en Rina keek op de pagina waarop het was geopend. Het begon met een regel muziek met daaronder de tekst. Er waren enkele regels muziek op de pagina.

Rina ogen verwijdden zich toen ze de woorden onder de muziek zag.

De lucht hier ver vandaan
is verlicht

Ik probeer naar dat licht toe te vliegen
maar,

De koude regen doordrenkt mijn vleugels

En ik ben weer alleen...

Tsubasa wo Daite! Hij moet Mikeru zijn! dacht Rina bij haarzelf. Maar waarom kan hij zich niets herrineren?

'Ziet er interessant uit.' zei Rina toen ze het notitieblok weer aan hem teruggaf. 'Ik wilde me verontschuldigen voor Seira's gedrag gisteren. Ze bedoelde er niets mee: Je weet hoe kleine kinderen zijn.'

'Nou,' aarzelde Michel 'eigenlijk niet.'

'Niet?' vroeg Rina.

'Ik kan me niet veel herinneren van voor ik hier kwam. Misschien hem ik een ongeluk gehad ofzo.' antwoordde Michel. 'Dat doet me denken, heb ik je al eens eerder ontmoet?'

'Wel, we zagen elkaar gisteren.' zei Rina, zich afvragen hoe veel ze hem zou vertellen. "Ik ben Rina Touin, het meisje met de blauwe haren gisteren was Hanon Hosho, en het donkerblonde meisje was Lucia Nanami. Natuulijk ken je Seira al."

"Waar woon je nu, Michel?" vroeg Rina terwijl hij zijn notitieblok terug in zijn tas schoof.

"Een verlaten huis buiten de stad" antwoordde Michel terwijl hij zijn rugtas over zijn schouder sloeg en zich omdraaide om weg te gaan.

"Dat is het andere ding waar ik met je over wilde praten." zei Rina terwijl ze hem volgde. "Je wist dit vast niet, maar Lucia's zus runt een mini-hotel; De Pearl Piari, en we..." plots stopte Rina omdat ze zich realiseerde hoe maf dit zou klinken. "Ze heeft meer hulp nodig, en vroeg ons of we iemand kenden die een naschoolse baan nodig had. We dachten dat als je niet al werk had je ons misschien zou willen helpen."

"Je voelt je echt schuldig over hoe je vriend Seira zich gedroeg, he?" vroeg Michel. "Zij maakt me niet zo veel uit. Maar die baan kan ik wel gebruiken. Hoe laat moet ik er zijn?"

"Gewoon na school is prima." zei Rina.

"Ik ga een muziekboekje halen dat ik kan gebruiken om met mijn fluit te oefenen." besliste Michel, en ging naar de muziekklas. "Ik zie je na school, Rina-san."

Hij ging de muziekkamer binnen en sloot de deur. Zodra hij weg was rende Hanon naar haar toe en vroeg "En, heb je het gevraagd?"

"Om bij ons te wonen?" antwoordde Rina. "Nee. Het zou misschien hebben gewerkt als hij ons zou herineren en realiseerde dat we hem een woonplaats aanboden, maar hij kan ons niet herinneren, en hem dat vragen zou apart overkomen."

"Ja, ik denk dat dat wel een beetje zo zou zijn." realiseerde Hanon zich. "Hij is dan echt Mikeru?"

Rina knikte. "Hij schreef een lied in zijn notitieblok waarvan hij dacht dat hij het eerder had gehoord. Ik mocht de tekst zien. Hij wist niet waar hij het had geleerd, maar hij schreef Tsubasa wo Daite."

"Oh, my." was Hanons eerste reactie, en toen vroeg ze: "Dus wat deed je?"

"Ik vroeg hem of hij een baan nodig had, en vertelde hem dat Nikora hulp nodig had bij het mini-hotel." antwoordde Rina. "Hij komt na school."

"Okee!" zei Hanon. "We zullen gereed zijn."

Hetzelfde schimmige figuur als eerst keek toe hoe de twee meiden vertrokken naar hun klassen terwijl de bel ging.

"Ik heb één van de Heart Orbs gevonden." zei ze tegen de lege hal terwijl ze een kleine gele bol in haar handen hield. "Het is één van de Memory Orbs. Schiet op, Mermaid Princesses. Het lot van een volk kan in jullie handen liggen.
_______________________________________________________________________

De Pearl Piari zou makkelijker te vinden zijn geweest als Rina hem de weg had gewezen, maar alles wat hij hoefde te doen was vragen, een een voorbijganger had hem kunnen helpen.

Toen Michel het pad op ging dat hem naar het hotel leidde, zag hij een meisje met paars haar in een aparte knot.

"Ben jij Nikora-san?" vroeg hij.

"Ja." zei ze terwijl ze haar hark neerzette en zich omdraaide naar hem. "Jij moet Michel zijn. Rina en Lucia vertelden me dat je zou komen."

Michel knikte.

"Perfect. We hebben iemand nodig die de check-ins regelt." zei nikora vrolijk. "Kom, ik help je er klaar voor te zijn."
_______________________________________________________________________

"Heb je degene gevonden met de gedaante van de koning van de Ancients?"

"Vergeef ons, meester. De leider van de Ancients heeft hem weggezonden."

"Nou, zoek hem dan!"

Een pauze. "Meester, de leider van de Ancients heeft zijn krachten en herinneringen weggenomen. We hebben geen enkele manier om naar hem te zoeken!"

De 'meester' vloekte. "Weet je waar hij heen is gezonden?"

Nog een pauze. "Een kleine eilandengroep op de planeet aarde. Degene die er huizen noemen het 'Japan'."

"Ga er dan heen, en VIND HEM! Verwoest het hele eiland als het nodig is, maar vind die Ancient en breng hem naar mij!" Dit keer pauzeerde de 'meester'. "en ik wil hem levend, begrepen?"

"Ja, meester."

"Waarom sta je dan nog hier? Ga!"