004

'Hij was echt irritant' zuchtte Jessie. Ze had haar armen over elkaar geslagen en mokte over de manieren van de jongen. 'Kom op, hij is vast en zeker opgevoed door apen.'
'Uhm......Jessie, jij was ook niet echt behulpzaam' zei ik voorzichtig. Ze snoof. 'Hij begon.'
We lieten de onderwerp varen, we waren bij onze favoriete koffieshop. Het was best klein, op de muren waren allemaal aanbiedingen geschreven. Er stonden bloemen bij de deur die alles een vrolijke glans gaven. In grote letters stonden OPEN en toen ik de deur opendeed hoorde ik een vrolijke bel.
'Hallo' riep de eigenaar. De eigenaar heette Henry, hij had zwart haar die tot zijn oren reikte, hij had vriendelijke bruine ogen. Hij was ook een beetje mollig en niet zo lang.
We lachten vrolijk en zwaaiden naar hem. Hij knipoogde. We waren al zo vaak in deze winkel geweest dat hij onze namen kende en precies wist wat we wouden.
'Het gebruikelijke' zeiden Jessie en ik in koor. Hij knikte en verdween achter de toonbank.
We namen plaats achter een tafel en keken de menu door. Door de airco hadden we het tenminste niet warm en het gaf ons de benodigde koelte.
'Heerlijk' mompelde Jessie doelend op de airco wind. Ik knikte en zakte een beetje onderuit.
Mijn broekzak trilde opeens en ik pakte mijn telefoon. Ik klikte op de envelop icoontje en de bericht verscheen: Sorry Evy, moet overwerken liefs je vader
'Fijn' mompelde ik zachtjes. Jessie keek op van haar nagels en keek me bezorgd aan.
'Wat is er?' vroeg ze en ze boog zich voorover.
Dit was nou wat ik zo leuk vond aan haar, hoe ze altijd me beschermde als een moederkoek. Ze kon me gevoelens altijd zien, als ik verdrietig dan beurde ze me altijd op en als ik blij was dan deelde ik mijn vreugde met haar. We hadden geen geheimen voor elkaar en daarom was ze mijn beste vriendin.
'Niks bijzonders, mijn vader moet overwerken' zei ik en speelde met mijn haarlok. Ze pakte mijn hand en glimlachte lief.
'Je kan bij mij vandaag blijven' zei ze. Ik knikte gelijk, ik was altijd bang alleen thuis. Dat ging ik natuurlijk niet hardop zeggen, Van elk geluid schrok ik en daardoor bleef ik de hele nacht wakker tot mijn vader kwam. Het leek wel of ik nooit alleen was, alsof er altijd iemand over me waakte. Daardoor voelde ik me niet eens veilig in me eigen huis. Dat gaf me de rillingen, zelfs nu voelde ik dat iemand me zat aan te staren. Dus ik was heel blij dat Jessie me uitnodigde, kon ik eens rustig slapen
Later kwam de man terug met onze koffie en hij glimlachte.
'Hey meiden, ik heb wat hulp nodig om deze winkel draaidende te houden. Zouden jullie hier willen werken?' vroeg hij.
'Moeten we niet soliciteren?'
'Nee, ik ken jullie al een paar jaar. Dus wat maakt het uit' zei hij glimlachend. Ik en Jessie keken elkaar een seconde aan en we grijnsden. Het was echt toeval, we waren al dagen bezig met werk zoeken om te sparen voor een auto en nu werd het gewoon op een dienblad aangeboden.
'Ja, heel graag' zei ik snel en Jessie knikte.
'Dat is dan geregeld, er hebben nog twee jongens aangemeld. Dus misschien maak je wel vrienden' zei hij vriendelijk.
'Dat hoop ik.'