After a life in Portugal with lies, now a lieless life in Gemany. *-48-*

Ik zucht. “Ik kan aardig genoeg, Tom.”
"Laat me nu maar gewoon."
Tom zucht en zet me op de bank neer. De anderen jongens staken even hun gesprek, maar gaan al weer snel door waar ze gebleven waren. Het is leuk dat Tom zich zo'n zorgen om me maakt. Maar ik kan heus nog wel wat zelf. Ik sta op en loop naar de keuken. Maar dan gaat het fout. Een helse pijn schiet door mijn knie heen. Ik laat het niet merken. Ik kan het, ik kan het. Ik hinkel wat naar het aanrecht en pak een glas. Ik neem wat te drinken. Ik zie Tom de keuken inlopen. Snel ga ik op een stoel zitten en laat niets merken. Bill komt nu ook de keuken binnengelopen en kijkt me even aan. Ik glimlach. “Wat is er?”
"Nee, niets."
Meteen sta ik weer op en loop met moeite naar de woonkamer. Ik voel de ogen van Tom en Bill in mijn rug branden. Ik loop door naar de tuin. Ook de ogen van Gustav en Georg branden in mijn rug. Ik ga in de zon zitten en geniet van het weertje. Tot mijn verbazing komt er niemand me achterna. Op het tafeltje ligt mijn tekenblok nog. Ik pak hem op en begin te tekenen. Ik weet zelf niet goed wat ik teken. Ik zucht en denkt heel erg diep na. Mijn gedachten worden bruut verbroken als ik Bill zijn stem hoor. "Xavin, wij gaan naar huis. Tom wil hier blijven, is dat goed?"
Ik knik lichtjes. “Tot snel, jongens.”
"Doei." zegt Bill en vertrekt weer naar binnen. Even later zie ik Gustav zijn huis binnenlopen.