Not like you.

Beelden schoten door mijn hoofd. Dreigende gezichten, ze riepen mijn naam en grijnsden vals. ’Dit is het Dawn. Het einde!’
‘Kan je het aan?’
‘Kom dan!’
Ik woelde, schopte, maar ze verdwenen niet. De gezichten kwamen nog dichterbij. Hun rode ogen boorden zich in de mijne en hun lijkbleke, haast transparante huiden -die achter hun lange donkere mantels waren verscholen- gloeiden onheilspellend.
’Je weet wat je moet doen! Kom!’
Eén gezicht drong zich naar voren en staarde me vol afschuw aan. ’Ik haat je,’ spuwde ze uit. Ik schrok door het contrast van haar engelenstem en dito gezicht, met de haat die ze in haar woorden legde. ’Je krijgt wat je verdient, je gaat dood!’ Ze lachte gemeen en verdween samen met de andere gezichten naar achter. ’Dood,’ vormden haar lippen zonder geluid.
’Dawn?’ hoorde ik in de verte. Ik herkende deze stem en greep me eraan vast. ’Dawn,’ klonk er weer bezorgd. Ik vocht tegen het donker, maar het ging niet weg. Het slokte me op en leek me haast te omsingelen. ’Dawn.’ Deze stem klonk duidelijker, mooier. Voor mij klonk het als het mooiste geluid op aarde. ’Jasper,’ probeerde ik te zeggen. ’Jasper… Ik-’
Een dunne straal licht scheen zwak op de donkere leegte. Ik reikte met mijn hand ernaar en probeer met al mijn kracht naar de oppervlakte te zwemmen. Uiteindelijk lukte het me om mijn ogen moeizaam te openen.
’Geef haar wat ruimte,’ hoorde ik Carlisle zeggen.
’Alice’ zuchtte ik.
‘Ja?’ Ze nam mijn hand vast en boog zich over me heen.
’Nu?’ vroeg ik bang. Ik schrok op van een harde knal. Zowel Jasper als Edward waren verdwenen.
’We weten het niet zeker. Niet bij jou,’ antwoordde Alice eerlijk. Haar stem klonk dof, verre van de opgewekte belletjes die ik er altijd mee associeerde.
’Kan je je nog iets herinneren van je transformatie?’ vroeg Carlisle.
Ik pijnigde mijn hersenen, op zoek naar de drie meest pijnlijke dagen van mijn leven. -Fysiek dan toch, de voorbije jaren waren mentaal veel pijnlijker.- Die verschrikkelijke brandende pijn die ik me wel moest herinneren. Honderden jaren konden de herinnering aan zo’n pijn niet uitwissen. Alleen kwam er niets, de enige herinneringen die ik had waren die van scholen, van onze vele huizen. Ik schudde teleurgesteld mijn hoofd. ’Niets,’ fluisterde ik.
Er verscheen een diepe frons tussen Carlisle’s wenkbrauwen. ’Geheugenverlies?’ opperde hij.
’Wat als ik nu geen echte vampier ben,’ gokte ik. Nooit had ik er bij stilgestaan dat deze optie de meest waarschijnlijke was. Er kwamen meer een meer mogelijkheden boven in mijn hoofd. ’De vampier die me heeft getransformeerd heeft misschien iets misgedaan, iets ernstigs.’
‘En daarna je geheugen gewist zodat er geen spoor naar hem zou leiden,’ ging Alice verder. ’Dat zou best kunnen,’ zei ze tegen Carlisle.
’Het zou veel verklaren,’ knikte hij.
Een tijd lang staarde hij bedachtzaam voor zich uit. ’Als wat jij zegt inderdaad klopt is er maar één mogelijkheid,’ begon hij. ’Je hebt een krachtboost gehad door het unieke gif van de vampier die je heeft getransformeerd. Die krachtboost was te groot, heeft je in een supervampier veranderd. Mits enkele uitzonderingen.’ Hij keek naar me om mijn reactie te peilen.
’Mijn ogen, mijn voorkeur voor dieren.’
‘En andere kleine dingen die meer latent zijn,’ knikte Alice.
’Andere dingen zijn dan weer sterk ontwikkeld. Je kracht, je gave. In ieder geval: nu, honderden jaren na je transformatie, is je lichaam helemaal opgebrand.’