[038]

Isaiah Timber

Emily, Kim en ik hadden ons in de keuken gesetteld terwijl de jongens het wachtloop schema voor de komende week aan het bespreken waren. Ze wilde hun rondes uitbreiden maar dan moesten er wel meer mensen tegelijk lopen. En het moest wel zo geregeld worden dat niemand teveel school misten, want Sam wilde wel dat iedereen gewoon slaagde. Hij was trouwens niet de enige, de jongens waren school onderhand ook wel zat. Ze zouden La Push waarschijnlijk toch nooit verlaten en niemand had het plan om te gaan studeren want dan zouden ze veel te lang van hun broeders gescheiden zijn. Een heel dilemma dus.
‘Dus, het ziet er naar uit dat we een nieuw maatje krijgen,’ grijnst Kim, doelend op Kyana. De grijns op haar gezicht is er niet af te slaan. ‘Ze is mijn beste maatje al,’ antwoordt ik en ik stak mijn tong naar haar uit. Emily en Kim grijnzen en doen het terug. Lachend discussiëren we over welke lunch we de jongens aanbieden en besluiten gewoon ouderwets een pan vol eieren klaar te maken.
Terwijl Emily alle eieren in een enorme pan gooit, klinkt er opeens gejoel uit de kamer. Op datzelfde moment komt Kyana de keuken inlopen. Ze bloost helemaal. Kim lacht bemoedigend en wenkt haar de keuken in. Ook Emily kijkt even om en glimlacht maar de draait zich snel weer terug om op de eieren te letten. Kim en Emily stellen zichzelf even kort voor; Naam, leeftijd, vriendin van, etc.
‘Dus…,’ spoor ik haar aan. Ze glimlacht zenuwachtig maar die verliefde blik in haar ogen is niet te missen. ‘Wat bedoel je?’ vraagt ze in een poging nonchalant over te komen. Iets dat behoorlijk faalt, ze klinkt juist enorm gespannen, alsof ze het nog even moet verwerken. Best logisch, je vindt niet iedere dag je zielsverwant. ‘Dat weet je best Miss Maywood,’ plaag ik haar. Ze loopt een beetje rood aan. ‘Ga zitten,’ gebiedt Emily als ze ziet dat Kyana nog steeds op de drempel staat. Met kleine stapjes gehoorzaamt ze en uit eindelijk zet ze zich op de stoel naast me. ‘Je ben verliefd,’ lach ik als ik zie dat ze nog steeds rood is. Haar hele gezicht straalt het gewoon uit. Ze wordt nu nog roder dan ze net was. Uit de kamer klinkt gelach, iedereen heeft me gehoord. Jammer dan, Kyana weet toch niet waar ze om lachen dus ze voelt zich er ook niet ongemakkelijk door. Maar ze voelt zich wel ongemakkelijk tegenover zichzelf en de twee andere meiden. ‘Isa,’ kreunt ze verslagen. Uiteindelijk moet ze wel toegeven dat ik gelijk heb dus langzaam knikt ze. Mijn mondhoeken rijzen en vormen een volmaakte glimlach. Hoewel deze al redelijk snel weer dalen. Wat nou als ze de waarheid niet aankon? Over Embry’s wederhelft. Wat nou als ze dit alles helemaal niet wilde? Hoe zou ze zich dan wel niet voelen? Dan zou het mijn schuld zijn…