Herontdekking.

Het pistool is nep. Dat kun je duidelijk zien. Het is waarschijnlijk zo'n goedkoop pruldingetje dat ze ergens voor een paar centen op de kop getikt hebben. Er zit niet eens een gat bij de loop, zoals mijn broertje al spottend zei.
"Waarom vind je dat ding zo geweldig?"
"Daarom. Geef terug."
Pesterig was hij ermee weggelopen, zodat ik hem achterna moest rennen om mijn geliefde bezit terug te krijgen. Op een moment als dit kon ik hem daadwerkelijk wel schieten. Maar goed dat dat pistool het niet echt deed.
Als ik de trekker overhaal, hoor je enkel een miezerig klikje. Maar met een beetje fantasie kun je daar ook al de rillingen van krijgen. Alsof het wapen op scherp gezet wordt. Eén verkeerde beweging en je bent er geweest. Zoiets.
Toch kan ik het niet helpen dat ik een huivering van genot voel als ik het goedkope materiaal in handen krijg. Het is niet dat ik gewelddadig ben. Oh nee, helemaal niet. Misschien is het juist daarom. Als ik dit stuk speelgoed vasthoud, ben ik mezelf niet meer. Ben ik iemand anders. Niet meer Lian de puber, maar Captain Lilith van de Curiosity. De wereld ligt aan mijn voeten, ik kan alles doen wat ik wil. Met een brede grijns bind ik de satijnen doek die ik laatst met mijn vriendin heb gekocht om mijn hoofd, als een geïmproviseerde bandana. Het is niet eens een hobby. Mijn kast ligt niet vol met piratenspullen en mijn bed is een eenvoudige hoogslaper. Als ik in de spiegel kijk, zie ik niets dat lijkt op wat ik me in mijn gedachten voorstel. Maar dat doet er niet toe. Wat ertoe doet, is dat ik mijn fantasie herontdekt heb, op een nieuwe, stoere manier. Ik besef dat hij nooit echt weg is geweest. Hij heeft enkel zitten sluimeren, wachtend op een moment om weer tot leven te komen. Ik denk dat de Elf Fantasy Fair de place to be voor mij is volgend jaar.
Arr!