Happy from the outside but broken from the inside

"Sara opstaan!" roept mijn moeder. "Jaah!" roep ik geïriteerd terug. Ze roept nu al de derde keer op 10 minuten tijd en ik heb nog bijna een uur voor ik de bus moet nemen
"Waarom moet ik er zo vroeg uit? Ik heb echt niets te doen hoor." vraag ik chagrijnig als ik beneden kom. "Ochtendstond heeft goud in de mond." antwoordt ze terug en loopt verder. "Wel, ik heb nog steeds geen goud gevonden hoor." pik ik erop in en eet zonder haar nog aandacht te geven. Even later sta ik aan de bushalte te wachten op de bus.
De bus is er eindelijk. "Dag Sara, hoe gaat het?" Het is Johan die me vriendelijk begroet. Johan is één van de buschauffeurs waar ik steeds mee praat. "Dag Johan, goed hè en met jou?" antwoord ik vriendelijk. "Ook alles goed." We beginnen verder te praten en ook deze keer hoop ik vurig dat hij over dat ene onderwerp niet begint. "En hoe zit het in de liefde?" Oké, ze zeggen dat hoop doet leven maar ik kan blijkbaar beter stoppen met hopen. "Nog net hetzelfde als vorige week en de week daarvoor en de week daarvoor." antwoord ik droog. "Goed zo." Heb ik dat nu goed gehoord? Was het enige wat hij zei goed zo? "Wat? Je hoeft me niet zo te bekijken." zegt hij half lachend als hij me ziet kijken. "Geen preek dat ik 19 ben en dringend eens een lief moet zoeken. Geen preek dat ik meer moet uitgaan en met jongens om moet gaan?" vraag ik. "Goed dat je het eindelijk beseft. Dat spaart mij tijd. Maar ik heb de ultieme jongen gevonden voor jou. Hij is grappig en gaat wel eens graag uit. Hij zit trouwens bij jou op school maar stapt een halte later af." vertelt hij. "Als je van de duivel spreekt dan zie je zijn staart." vervolgt hij. "Meen je dat nu? Ben je serieus? Dat is dus wel Lucas. Oké hij is best knap maar meer ook niet." reageer ik wanneer ik hem zie staan.
"Goedemorgen Lucas, alles kits?" vraagt Johan. "Dag Johan. Alles kits en bij jou?" vraagt hij lachend. "Ja hoor. Dit is Sara." stelt hij me voor. "Ja dat weet ik. We zitten samen in de klas. We hebben alleen nog niet tegen elkaar gesproken. Dat vind ik eigenlijk wel spijtig" verduidelijkt hij Johan. "Hoe zou het komen? Je hebt 1 stoel nodig voor jezelf en 8 voor je ego. Als je me wil excuseren, ik wil mijn Engels nog eens nalezen." antwoord ik en ga ergens in de bus zitten. Johan begint te lachen en praat verder met Lucas.
Op school aangekomen ga ik bij Laura zitten, een klasgenote en beste vriendin. Aan haar kan ik alles kwijt en weet zeker dat ze het niet zal doorvertellen. Ik begin haar te vertellen wat er gebeurde op de bus en als ik klaar ben begint ze te lachen. "Jaja, dames en heren, de strijd Lucas vs Sara is begonnen. Voorlopig is het 0-1 voor Sara. Het beloofd een spannende strijd te worden. Benieuwd wie er zal winnen? Ik houd u op de hoogte." vertelt ze lachend in een ingebeelde microfoon. "Kom, straks komen we nog te laat in de les." zeg ik lachend terwijl ik haar meetrek. Net als we aan de deur passeren komt ook Lucas de school binnengelopen. "Hey Sara, hoe gaat het?" vraagt hij vriendelijk. "Het ging goed, tot ik jouw gezicht zag." blaf ik hem af en loop samen met Laura door. Laura begint te lachen en begint weer in de ingebeelde microfoon. "Dames en heren, Sara blijft op kop maar dit keer met 0-2 voorsprong. Het ziet er naar uit dat Lucas zich zal gaan moeten verdedigen of hij verliest de strijd." Ze stopt met haar commentaar wanneer de docent langskomt. We lachen er nog steeds om. "het wedstrijdverslag wordt onderbroken voor een cursus verzekeringen. Binnen anderhalf uur zijn we terug bij u en geeft juffrouw Laura weer commentaar. Tot dan." zegt de docent in Laura haar ingebeelde microfoon. Iedereen lacht en gaat één voor één het lokaal binnen.
Als de les gedaan is en ik terug thuis ben is er een boodschap op het antwoordapparaat. "Hey Sara, je vader en ik hebben heel veel werk. We zullen zeer laat thuis zijn. Ik denk dat er nog wel iets in de koelkast staat om te eten. We houden van je." Fijn, een hele avond alleen. Waarom heb ik geen broer of zus? Dan kon ik tenminste iets met hen doen.