7: Second Chance

'Wel jongens, eigenlijk is het nogal een verrassing om jullie allebei weer op de thee te hebben', zei mevrouw Hudson die twee mokken thee voor ons neerzette. Ze nam plaats aan de overkant van de tafel en nam een slok van haar tas. Ze had zichzelf al redelijk herpakt na de shock die ze een half uur geleden te verduren kreeg.
'Sherlock, hoe komt het nu eigenlijk dat je nog leeft, jongen?' Hij liet zijn blik van mij naar mevrouw Hudson glijden. 'Ik denk dat jullie allemaal enkele antwoorden verschuldigd ben. Ik zal het kort houden voor jullie gezien jullie meestal niet kunnen volgen. Gedurende onze zoektocht naar een antwoord op hoe Moriarty alles wist te kraken en ook tijdens onze zoektocht naar de kinderen bleef hij contact met me houden, bleef me uitdagen om een antwoord te vinden op alle mysteries die hij had verzonnen.
Uiteindelijk leidde alles terug naar één ding: The Reichenbach Fall. Het was toen ik in St. Barts zat dat ik me realiseerde dat, dat het antwoord was. De val. Moriarty was erop uit om me te doen vallen in elk opzicht. De maatschappij moest me minachten en elk goed woord over mij moest verdwijnen, de mensen in mijn omgeving moesten me in twijfel trekken, uiteindelijk leidend tot mijn isolatie en dan zou ik ook nog mijn leven moeten verliezen. Op me zover te krijgen heeft hij me onder druk gezet. Op het moment dat wij op St. Barts stonden, was erbij elk van jullie een sluipschutter in de omgeving die jullie meteen zou vermoorden mocht ik niet springen.
Ik wist dat er een bepaalde code was waarmee hij ze een halt kon toeroepen. Maar hij schoot zichzelf neer, wat me geen keuze liet. Maar ik wist al dat hij zou zorgen dat ik zou springen, zelfs al wist ik toen ik in het laboratorium zat nog niet hoe hij mij dat zou laten doen.
Ik riep de hulp van Molly toen ik daar zat en vroeg haar of ze ervoor zou kunnen zorgen dat ik een lichaamsdubbel had in een paar uur. Toen heb ik iemand gebeld die een truck had, die heb je vast zien staan, hij stond vlak voor de plaats waar ik viel.'
Ik knikte afwezig. 'Toen ik van de rand stapte hebben ze snel een vangdoek gespannen, daar viel ik op. Daarna hebben we snel de doek terug in het rijtuig gelegd en het lijk, waar Molly een pruik op had genaaid die op mijn haar leek en wiens neus en jukbeenderen ze een beetje had bijgeschaafd voor zover haar beperkte plastische chirurgische vaardigheden reiken natuurlijk werd uit de wagen gehaald en op de plaats gelegd waar ik zou gevallen zijn. Molly holde het ziekenhuis terug in en ik reed veilig weg nadat we het bloed hadden aangebracht.' 'Maar de man had jouw kleren aan.' 'Ik heb Molly een lijst gegeven met welke kleren ik droeg en waar ze die kon gaan halen voor het lichaam mee aan te kleden.'
Mevrouw Hudson en ik hadden de hele tijd met open mond zitten luisteren en knipperden nu ongelovig met onze ogen. 'Lieve hemeltje Sherlock, waar ben je naartoe gegaan?' 'Naar Australië. Ik heb in een klein dorp gewoond. Het eerste jaar heb ik onderzoek gedaan naar meerdere dingen, maar daarna ben ik Moriarties handlangers en connecties beginnen opsporen. Ik ben zelfs tot naar Tibet gereisd voor een computergenie dat hem vaak beeldmateriaal bezorgde voor mensen te chanteren uit te schakelen.'
'Sherlock!' riep mevrouw Hudson verontwaardigt.
Hij wierp haar een korte blik toe en nam een slok van zijn thee. 'John, ik wist dat jij ging trouwen omdat ik enkele daklozen had gevraagd je te volgen.' 'Je deed wat?' Zijn mondhoeken gingen omhoog.
'Zijn er nog dingen die jullie willen weten?' Zijn blik gleed van mevrouw Hudson naar mij. Ik vroeg me af of ik het hem zou moeten vertellen van Mycroft. Want het was zeer waarschijnlijk dat hij dat al wist en ik wilde niet weer dom overkomen door iets te zeggen wat hij al lang wist. 'Je wil wat zeggen, John.'
Ik keek verbaast op. Natuurlijk had hij gezien dat mijn gezicht bedenkelijk stond. Het was weer even wennen aan het feit dat elke beweging die ik voortaan zou maken zou worden opgemerkt en bestudeert.
'Ik vroeg me af of je het wist van Mycroft.'
'Meer details.' 'Ik vroeg me af of je wist dat hij degene was die Moriarty de informatie had gegeven.' Sherlock bleef een lange tijd stil, alsof hij gewoon ter plekke bevroren was. Zijn blik werd ijzig koud en wanneer hij weer sprak op een gespannen toon die ontzettend veel woede verraadde. 'Dit vergeef ik hem niet. Mevrouw Hudson, het spijt me voor de komende geluidsoverlast vanavond.'
Hij ging weer een reeks kogels door de muur jagen. Zelfs dat had ik gemist, de nachtelijke schietpartijen naar de smiley op de muur.
Mevrouw Hudson knikte enkel. 'John, wat heeft Mycroft precies gedaan?' 'Informatie over jou gegeven. Zodat hij in ruil informatie aan de regering zou geven. Het was voor het hogere doel.' Sherlock drukte zijn lippen op mekaar om de ongetwijfeld vreselijke verwensingen die op zijn tong lagen binnen te houden gezien hij bij mevrouw Hudson was.
'John, vertel nu eens waarom jij en Mary zo plots de verloving hebben afgebroken lieverd?' 'Wel, we hebben gerealiseerd dat we niet van elkaar hielden.' 'Had je niet gewoon last van koudwatervrees?' 'We hebben nooit echt van mekaar gehouden. We hadden gewoon een gemeenschappelijk doel, namelijk een gezin hebben. Dat was de reden waarom we zouden trouwen, de reden waarom we tezamen waren.' 'Wil je dan geen gezin meer John? Ik heb altijd gedacht dat jij wel kinderen zou willen?'
Ik beet even op mijn tong en schudde mijn hoofd. 'Ik heb besloten dat, dat niet voor mij is weggelegd.' Ik keek opzij en zag hoe Sherlocks blik me doorboorde.
'Oh, dus. Ik neem aan dat jullie beiden in het appartement blijven dan?' Sherlock gaf een korte knik.
'Ik ben van plan de zaak terug op te starten. Maar het gewoon klein te houden voor nu. En ik werk alleen met de politie als Donovan ontslagen is. Met haar werk ik niet meer. Ik heb het geluk dat ik opnieuw kan beginnen en terug naar huis kon komen. Al heb ik het lot een stevig handje moeten helpen. Maar ik ga die tweede kans niet laten verknoeien door een jaloerse politieagente die vanaf ze me nog maar van het minste kan betichten zwart over me spreekt. Ze wil geloven dat ik door en door slecht ben en dat enkel de politie goed is, want anders zou ze moeten toegeven dat de politie hulp nodig heeft en in haar ogen is dat falen.'
Vervolgens stond hij op en beende zonder nog een woord te zeggen de kamer uit. Zoals altijd had ik de neiging hem meteen te volgen maar deze keer negeerde ik dat en bedankte mevrouw Hudson eerst voor de thee. Net op het punt dat ik de kamer wou uitlopen riep ze me terug. 'Ja?' 'Sinds wanneer is hij terug?' 'Gisteren.' 'Hebben jullie toen al bijgepraat misschien, want jullie lopen erbij alsof er nooit wat is gebeurd.'
Een brede glimlach verscheen op mijn gezicht. 'Geloof me, dat lijkt maar zo op het eerste zicht.' 'John, je mocht misschien niet van haar hebben gehouden. Maar het is niets voor jou om je verloofde te laten staan aan het altaar tenzij het uit absolute noodzaak was. Wat was de echte reden?' 'Ik denk dat ik weer kans heb om gelukkig te zijn.' Ze schudde lachend haar hoofd en gebaarde dat ik weg moest gaan.

Ik wandelde de trap op en nog voor ik de deur had geopend hoorde ik het eerste schot al weerklinken.
'Sherlock, ben je grofweg weggelopen om nog een paar gaten in de muur te schieten?' 'Ik snap het probleem niet. De conversatie was duidelijk voorbij. Er zouden me geen vragen meer gesteld worden en ik heb ook geen vragen. Dus het gesprek zou vanaf dan gewoon gaan over onzinnigheden waar ik mijn tijd niet aan wil besteden. Het is irrelevant.' 'Het is beleefd. Niet alle gesprekken hoeven informatief te zijn.' 'De mijne wel. Dat weet je.' Bang! De tweede kogel van de dag raakte de muur.
'Waar zijn mijn nicotine plijsters?' Ik schudde ongelovig mijn hoofd. 'Serieus? Ben je er na al die tijd nog aan verslaafd? Ik ga ze je niet geven.'
'Maakt het je van streek?' vroeg hij plotseling en focuste zich plots op mij. 'Wat?' 'Kinderen John, kinderen. Stoort het je dat je die niet gaat hebben?' 'Nee. Ze passen niet in mijn leven.'
Hij liet het pistool vallen, liep naar me toe en keek me diep in de ogen. 'Goed dan. Ik heb nog een paar spullen liggen in mijn hotelkamer, kom je ze mee ophalen?' Ik knikte en alweer was hij de deur uit voor ik het goed en wel besefte. Ik glimlachte enkel. Ja, er was inderdaad niet veel veranderd. Sherlock was nog steeds Sherlock.

Op de terugweg van het hotel passeerden we langs St. Barts. Daar hebben we even Molly bezocht die zoals altijd over een lijk zat gebogen. Ze was ontzettend geschrokken wanneer we daar na al die tijd weer voor haar stonden alsof er nooit wat was veranderd, maar ze was blij om ons te zien en erg opgelucht dat ik haar niet haatte voor me niets te vertellen.

De eerste week dat Sherlock terug thuis was, ging alles heel erg rustig. Ik kreeg ook de rekening toegezonden van Mary en Sherlock had aangedrongen die te betalen gezien hij de reden was dat het niet door ging.
Voor de rest gebeurde er niet echt veel. Het was net zoals het vroeger was als er geen zaak was. In de tweede week kwam mevrouw Hudson naar ons met één van haar vriendinnen die haar demente echtgenoot kwijt was.
Nadat die zaak was afgehandeld nam langzaam maar zeker het aantal mensen toe die onze hulp zochten. Maar Sherlock deed zoals hij me beloofd had en nam net genoeg zaken aan zodat we genoeg geld hadden en enkele zaken die zijn nieuwsgierigheid prikkelden en waar hij een tijdje moest zoeken naar antwoorden.
Uiteindelijk kwam na twee maanden Lestrade eindelijk. We hadden geen moeite gedaan hem op te zoeken maar kennelijk was hij er zelf achtergekomen dat Sherlock nog leefde en zoals altijd wanneer hij naar 221b kwam had hij hulp nodig. Na het nodige geslijm van Lestrade en kinderlijke gemok van Sherlock besloten de heren weer samen te werken en Donovan zou ontslagen worden gezien zij ook Lestrade had doen twijfelen aan Sherlock.
Rond dezelfde tijd probeerde Mycroft drie keer in contact te komen met Sherlock. Eén keer kon Sherlock tezamen met mij net op tijd het gebouw verlaten voor Mycrofts auto dichtbij was, een andere keer verschool hij zich in zijn kamer terwijl ik hem wegzond ondanks al zijn pogingen bezorgd en berouwvol over te komen. De laatste keer had hij ons zitten opwachtten wanneer we het niet verwachtten. Het was uitgelopen op één van die beruchte Holmes broertjes scheldpartijen.
Uiteindelijk was de jongste Holmes broer naar zijn kamer gestampt en de andere verontwaardigt de deur uitgelopen. Allebei te koppig. De ene te koppig te erkennen dat hij een fout had gemaakt, de ander te koppig en te trots om de fout te vergeven. En dat zal denk ik nooit veranderen zowaar hun achternaam Holmes was.

Natuurlijk zou er in de toekomst een moment komen dat Sherlock de uitdaging van een grote zaak niet zou kunnen weerstaan.
Natuurlijk zou er een moment komen dat hij de omgang met zijn broer op de gebruikelijke koele manier hervatte en natuurlijk zou er een moment komen dat Sherlock het uiterste zou vragen van mijn geduld en kalmte.
In de toekomst zou de relatieve vrede verstoort worden door de dochter van een nieuwe politieagente wiens achternaam Moriarty was, maar wiens genialiteit ging naar het helpen van mensen net als Sherlock. En een nieuwe schurk zou opstaan om de vrede te vernietigen.
Maar dat is een ander verhaal want voor nu is er vrede en geluk voor mij en Sherlock.




Het Einde