H27

Een week later

‘Ik hou van je en je zit voor altijd in mijn hart’ zei ik tegen de steen die op mijn moeders graf lag. Het was vroeg in de middag en ik had besloten om alleen naar het graf van mijn moeder te gaan. Sinds we waren vertrokken uit het waterrijk waren er een aantal dingen gebeurd. De 5 kinderen waren opgesplitst en woonde bij een leider. Marcha woonde vanaf nu bij Cleveron. Eline woonde bij Gwendolin, Rodi woonde bij Samuel en Nodis, Claire woonde nu bij Marina en ik woonde samen met mijn vader bij Casandra. We hadden geen last meer van de mores, dus dat probleem was opgelost. Wel hadden de leiders een duidelijke waarschuwing van de zussen gekregen, maar daar maakte ze zich niet erg druk om want die hadden ze al wel is vaker gehad. Ik was nu weer op weg naar de tuinen van Casandra, mijn huis vanaf nu. Mijn vader en ik hadden een eigen bloem gekregen met alles erop en eraan. Ik liep door de straten van de hoofdstad en was goed uitgerust van de zware week. Het enigste wat je nog kon zien van het conflict met de mores waren de geestendrijvers die zich nog steeds rondom en in de stad bevonden. Ze hielden altijd nog alles in de gaten, dat zouden ze blijven doen totdat echt zeker was dat er geen enkel spoor van de mores meer was. Mijn gedachte dwaalde weg toen ik plotseling wakker geschud werd door een harde maar duidelijke stem. ‘Het is genoeg geweest!’ riep een man die op een verhoging stond. ‘Eerst de mores, nu de geestendrijvers die zich nog steeds in onze stad bevinden. Ik ben er klaar mee!’ ‘Mee eens!’ riep een andere vrouw. ‘We worden nu al weken lang gecommandeerd door de geestendrijvers en ik ben het zat!’ Een golf van geklaag en geschreeuw verspreidde zich over het plein. Steeds meer mensen verzamelden zich rondom de verhoging waar de man ze stond toe te schreeuwen. Vuisten gingen de lucht in en het geschreeuw werd steeds harder. Ik besloot me ermee te bemoeien en liep op de massa af, drong mezelf er doorheen en maakte naast de man een iets hogere verhoging van aarde. ‘Kalm aan mensen!’ riep ik hard. Het was meteen stil en de gezichten werden al wat rustiger toen ze mij zagen. Sommige bogen zelfs voor me. ‘Ik weet dat het moeilijke tijden zijn geweest, maar daar komen we echt wel weer boven op. Het heeft geen zin om jezelf druk te maken over iets waar je niets aan kunt doen. De geestendrijvers zijn hier nog omdat ze echt zeker willen weten dat er geen enkel spoor meer is van de mores, ze zijn nog in elk element gevestigd’. Het bleef even stil. ‘Misschien heeft u ook wel gelijk’ zei de man die naast me stond. ‘Laten we maar gewoon weer verder gaan met ons leven, dan kunnen de geestendrijvers ons niets meer maken’. Hij stapte van zijn verhoging af, boog nog een laatste keer en liep toen weg richting de winkels. ‘Alles komt echt goed, dat beloof ik’ zei ik tegen de andere mensen. Enkele knikten en draaiden zich om en liepen weg terwijl ik ze na keek.

Ik hoopte maar dat het ook echt waar was, wat ik de mensen hier had beloofd. Maar heel diep van binnen, vreesde ik het ergste.