A Day In French || 012

Ik stond op uit mijn stoel en rekte me uit. Samantha trok me ongeduldig mee. Kennelijk wou ze gauw daar weg zijn. Ik raapte mijn autosleutels van tafel en zei de rest gedag. "We komen zo terug hoor!" riep ik nog na terwijl Samantha mee meetrok. Ik grinnikte en gaf haar gauw een kusje op haar lippen. Ze gaf me een lieve glimlach. "Nou kom, opschieten!" beveelde ze. Ik stapte de auto in en Samantha ging naast me zitten. "Nou mevrouw, u leid ons de weg vandaag naar uw nederige stulpje." zei ik deftig. Ze schudde haar hoofd. "Nou, het is daar bepaald niet mooi. " ik zag haar stemming veranderen. Ik startte de auto en reed weg.

Niet veel later stonden we voor een huis. Het leek eerder een soort school, of een gevangenis. Ik stapte de auto uit en deed de deur achter me dicht. Samantha deed hetzelfde. Ik bekeek het gebouw even. Samantha was ondertussen al naar binnen gelopen en ik ging haar gauw achterna voordat ik zou verdwalen. Ik keek mijn ogen uit: het was écht net een school. Het waren allemaal grote gangen en om de meter zat een deur. Op de deuren stonden kamernummers. We kwamen bij kamer 301 en Samantha liep naar binnen. Ze pakte al haar spullen in koffers. Ik wachtte ondertussen op de gang. Ik liep nog een stuk verder en keek een grote ruimte in. Het was de eetzaal. Het zag er allemaal maar saai uit, er was geen kleur, alleen maar grijs. Ik zou hier ook niet willen wonen. Wat moest Samantha zich rot gevoelen hebben hier.
Samantha kwam weer naar buiten met 3 koffers. Ik nam er 2 van haar aan en we liepen weer terug door het gebouw. "Had je hier wel vrienden?" vroeg ik voorzichtig. Ze knikte. "Jawel, een paar... veel mensen mochten me, maar ik zag ze niet als vrienden maar gewoon als kamergenoten." antwoorde ze. Ik knikte. "En deden jullie wel eens leuke dingen dan?" vroeg ik er achteraan. Ze schudde haar hoofd."Nee, dat doen we hier niet. Daarom ben ik altijd buiten te vinden, je mag gewoon gaan en staan waar je wilt, als je maar op tijd terug bent voor het eten anders krijg je niks." zei ze stug en ze liep door. Wat heftig zeg.
We kwamen weer buiten en legde haar koffers achterin de auto. "Moet je nog.. gedag zeggen? Aan iemand ofzo?" vroeg ik haar. Ik zag haar denken. "Ik moet me nog wel even afmelden, dat ik weg ben." zei ze en ze liep de trap weer op naar de ingang. Plots kwam er een vrouw naarbuiten. Ze was helemaal in het grijs gekleed en zag er oud uit. "Samantha Dubois" zei ze op een deftige toon. Ze keek omhoog naar de vrouw. "Ja euh.. mevrouw, ik ga weg, ik ga met hem mee." zei ze twijfelend en ze wees naar mij. Ik zwaaide kort naar de vrouw. De vrouw keek me minachtend aan en bekeek me van top tot teen. "Met hem?! Nou ziet er niet bepaald goed uit." zei ze stug. Ik was gekwetst: kon ze dit zomaar zeggen?! Maar ik liet het gaan. "Nou, tot ziens mevrouw." zei Samantha en ze draaie zich weer om en liep naar me toe. Ik stapte in de auto. "Wacht! Je kan niet zomaar weggaan! Niemand heeft je toestemming ge..." "RIJDEN!" siste Samantha naar me. Ik zwaaide nog even naar de vrouw en scheurde toen de straat uit.