1.

      'Pip,' fluisterde mijn moeder in mijn oor, 'over twee weken kom je alweer naar huis, want dan is het herfstvakantie.' Het was de derde keer dat ze dat tegen me zei, en inmiddels begon ik te vermoeden dat het niet bedoeld was om mij te troosten, maar haarzelf. Ze drukte me nog steviger in haar omhelzing en gaf me een kus op mijn wang.
      'Mam... als je nog langer blijft knuffelen mis ik het vliegtuig.' Ik was helemaal niet zo aangeslagen. Twee weken zonder ouders – en dat in Engeland! Oké, ik moest wel naar school en er zouden waarschijnlijk continu mensen op mijn vingers tikken, dat maakte het wat minder, maar het idee klonk helemaal niet zo onaangenaam. En als ik me een beetje behoorlijk zou gedragen, zouden er nog heel wat meer weken kunnen volgen.
      Mijn moeder liet me met tegenzin los en deed alsof ze iets in haar tas zocht, waarschijnlijk om te verbergen dat ze huilde. Mijn vader stond er een beetje stilletjes bij, met zijn ogen afwezig op een punt in de verte gericht. Hij was niet zo goed in het uiten van emoties en was gelukkig ook niet zo spraakzaam, want met twee van die spraakwatervallen als ouders was ik waarschijnlijk al doof geweest. Ik sloeg mijn armen om zijn nek heen en gaf hem een kus op zijn wang. 'Pap, het zijn maar twee weken. Dat is net zo lang als toen jij naar Amerika ging – en heb je me toen gemist?'
      Hij schudde lachend zijn hoofd. 'Nee – maar daar heb je me toen ook niet echt de kans voor gegeven!' Daar heeft hij een punt, ik heb hem die twee weken elke dag gebeld, en sommige dagen 's ochtends én 's avonds. Maar ik was twaalf en ik had mijn vader nog nooit langer dan een dag niet gezien, dus dan is dat niet zo vreemd, en ik denk eigenlijk niet dat hij het zo erg vond – zeg nou zelf, welke vader heeft er nou zo'n lieve dochter?
      'Geloof me, deze keer ga je me smeken om op te houden met bellen,' grijnsde ik, en ik wierp een blik achter me. Het poortje waar ik doorheen moest om het vliegtuig te kunnen boarden, was inmiddels helemaal leeg, dus waarschijnlijk moest ik een beetje opschieten.
      'Meid,' glimlachte mijn vader, 'maak er een leuke tijd van. Denk maar niet te veel aan ons, wij hebben elkaar nog.' Ik vond dat een mooi afscheid en maakte aanstalten om weg te lopen. Met een laatste 'Veel plezier!' van mijn moeder en een knipoog van mijn vader draaide ik me om en gaf mijn boarding pass en ID aan de vrouw bij het poortje. Toen ze me doorgelaten had, keek ik nog één keer om en liep toen door de tunnel een nieuwe start tegemoet.