De Ontsnapping

Lilo liep door de smalle donkere gang de grot uit. De gang was heel lang, maar hier en daar hingen wat lantaarns. De hele weg had ze Pam tegen haar aangedrukt gehouden. Als ze hem aaide maakte hij een soort snorrend geluid. Tegen de tijd dat ze het kleine deurtje bij de uitgang bereikten, lag hij opgekruld in haar armen te slapen. Lilo deed het deurtje open en een felle lichtstraal verblindde haar. Toen haar ogen gewend waren aan het licht zag ze een sprookjesachtig bos. Een boom, dacht ze, met een katapult erin. Hm. Ze stapte uit de grot op de zachte bosgrond om de omgeving af te speuren naar de boom die Mike had beschreven. Ze al liep een stukje in het bos toen ze hem zag. Er zat een groot gat in de stam, waar ze gemakkelijk in kon kruipen. Er waren allerlei planken in het bladerdak getimmerd, waardoor de boom enigszins opviel. De stam was recht, dus Lilo kon er niet in klimmen. Ze bekeek het gat. Diep in de stam zag ze nog meer planken. Ze kroop het gat in en merkte dat ze gewoon rechtop kon staan. Ze keek omhoog en zag dat de boom helemaal hol was en dat de planken die ze van buiten had gezien de hele binnenkant bedekten, zodat de omhoog kon klimmen. Ze zette Pam neer en beklom de eerste treden van de boomtrap. Tot haar verbazing kwam Pam naast haar klimmen. Hij keek haar aan met een lachende uitdrukking op zijn gezicht.

Laurens stond boven op de rotsige berg waar Traylons grot was. In het zonlicht zag hij er heel vuil uit, maar het kon hem niets schelen. Hij was vastberaden Mike te bevrijden. Hij liep naar de andere kant van de grot, waar Mike zijn plan had opgezet. Er kon niets misgaan. Dat wist hij zeker. Hij pakte een voorwerp uit de zorgvuldig geplaatste opstelling en verving het door een klein metalen voorwerp uit zijn zak. De sleutel paste in iedere deur. Hij had hem zelf gemaakt, met hulp van zijn leermeester. Achter zich hoorde hij iets. Snel draaide hij zich om. Het was een wasbeertje. Hij kon het beestje niet hier achterlaten, aangezien hij wist dat de boel spoedig zal ontploffen. Hij liep naar het beertje toe en strekte zijn hand uit. Geschrokken trok het wasbeertje zich terug. Hij rende de berg af, maar gelukkig in de goede richting. Laurens dacht dat het misschien wel een goed idee zou zijn als hij erachteraan ging. Hij liep achter het wasbeertje aan, al kon hij niet zo snel met al die losliggende stenen hier. Zijn taak was volbracht. Nu moest hij afwachten.

Lilo stond op het platform. Ze zag de hendel meteen. Ze liep ernaartoe, maar voordat ze eraan trok bekeek ze de katapult eens goed. Hij schoot richting de grot. Mike wilde vast Traylon insluiten door een stuk van de berg te laten instorten. Ze had er geen problemen mee, aangezien ze anders waarschijnlijk haar hele leven in die grot moest leven. Ze pakte de hendel vast en duwde hem naar beneden. Hij gaf niet mee. Lilo probeerde het nog eens, dit keer met meer kracht. Geen beweging. Ze keek naar de hendel, maar ze zag niets dat hem zou blokkeren. Ze keek naar Pam. Hij keek haar vragend aan. Met een klein gebaar wees hij naar de hendel. Lilo knikte. Pam liep naar de hendel toe en legde zijn hand erop. Hij ging op zijn tenen staan en trok de hendel piepend naar beneden. Lilo keek verbaasd toe. Het tweetal dook in elkaar bij de knal die op de handeling volgde. De katapult werd afgeschoten. Lilo zag een grote steen door de lucht vliegen. Hij raakte de berg met een enorme kracht en zorgde voor en explosie. De stenen op de berg begonnen te rollen en veroorzaakten een grote lawine. Lilo glimlachte. Al wist ze pas een paar uur van het plan en Traylon, ze was blij dat het nu allemaal bijna klaar was. ‘Kom Pam,’ zei ze en ze zette haar voet weer op de trap in de boom. Ze klom naar beneden en liep, met Pam aan haar zijde, naar de afgesproken plek.

Bij het bosmeertje verzamelde zich langzaam een vijftal. Ze lachten en praatten opgewekt met elkaar. Ze spraken af om terug te gaan naar een bewoond luchtmeer, waar een stel van hen woonden. Een van hen, de kleinste, werd gedragen.