Mike

Lilo gleed door een lange, stenen buis. Aan het einde was licht. Ze was er gelukkig al bijna. Kay gleed vlak achter haar. Ze voelde zijn adem bijna in haar nek. Het licht werd steeds feller. De buis ging nu een lang stuk rechtdoor. Lilo gleed uit de buis. Ze kwam terecht op een grasachtige ondergrond. Lilo keek vergeefs om zich heen. Ze was verblind door het licht van de… Wat was het? Een grote, felle spot. Lilo kon nu weer scherp zien. De kamer waar ze terecht waren gekomen was klein, maar had een groot spiegelachtig raam, waardoor ze zichzelf zag zitten. Achter haar lag een hoopje. ‘Kay!’ Snel draaide ze zich naar hem toe. ‘Kay, gaat het?’ Ze rolde hem op zijn rug. Langzaam deed hij zijn ogen open. Hij deed zijn arm in de lucht en stak zijn duim op.
Het licht van de projector ging uit, en werd vervangen door een spot achter de spiegel. Er stond een grote draaistoel.
‘Zo, zo, zo.’ Zei een schorre stem. Langzaam draaide de stoel om. Erin zat een woest uitziend wezen, met grote spierballen en veel haar. Hij had een punthoed op en droeg een gestreept vestje en een gerimpelde broek. Al met al zag het er vrij lachwekkend uit. Kay deed zijn best zijn lach in te houden. Het wezen praatte verder. ‘Lilo en Kay. Eindelijk zijn jullie er. Heeft wel even geduurd hé, voordat jullie doorhadden waar jullie vriendjes zijn.’ Lilo keek het rare wezen wantrouwend aan. ‘Genoeg over jullie. Ik heet Traylon,’ ging hij verder, ‘en ik heb jullie nodig. Ik maak een machine, die alle bomen moet uitroeien.’ Hij trok een vies gezicht. ‘Bomen.’
Lilo keek Kay met een verwarde uitdrukking aan. Waarom zou hij de bomen willen uitroeien, vroeg ze zich af. Hij heeft er een hekel aan, dat is wel duidelijk. En waarom zou hij ons daarvoor nodig hebben?
‘Tijdverspilling!’ schreeuwde Traylon plotseling. ‘Pure tijdverspilling. Mike, zet die kinderen in de kelder.’ Droeg hij zijn slaaf op.
‘Ja heer.’ Mike keek vluchtig naar Lilo en Kay en boog toen voor zijn meester. Hij liep op het tweetal af en pakte ze bij hun armen. Hij trok ze mee een gangetje door. Mike was een klein, harig wezentje. Heel harig. Zijn lage steile haren raakten de grond. Rond zijn ogen had hij het haar opzij geduwd. Hij stopte bij een deur aan het eind van het gangetje. Hij pakte de deurklink met zijn harige handen en duwde de deur open. ‘Hup, naar binnen,’ zei hij met een opvallende vriendelijke toon in zijn opvallend normaal klinkende stem. Kay keek hem aan om zijn gedachten te pijlen, maar Mike was druk bezit met iets in de deur. Het was een soort schermpje.
‘Laurens!’ Kay keek snel naar Lilo. Ze gaf Laurens een knuffel en keek hem toen aan. Hij zag er een beetje verwaarloosd uit, maar niet verwond. Laurens draaide zich om en pakte iets. Hij gaf het kleine hompje aan Lilo. Ze keek er met grote ogen naar en toen naar Laurens. Hij glimlachte. Lilo fronste, maar toen hoorde ze een vertrouwd geluidje. Ze pakte haar huiskrijger over van Laurens en aaide hem zachtjes. ‘Pam.’ Fluisterde ze. Ineens draaide ze zich om, naar Mike. Hij stond nog steeds bij de deur. Daarom zag hij er zo bekend uit, dacht ze. Hij leek heel er op Pam, maar dan was zijn haar heel erg lang. Ze knipte die van haar huiskrijger altijd. Haar ogen schoten van Pam naar Mike. Ze leken echt heel erg op elkaar. Ze wist niet of ze familie waren, maar sowieso van hetzelfde soort. Ze drukte Pam tegen zich aan. Ze was heel blij dat ze weer bij hem en Laurens was, maar de situatie beviel haar niet zo. Met Traylon en dan Mike die zijn slaaf was. Maar Mike deed helemaal niet of hij hem wilde opsluiten, hij deed juist heel aardig. Ze keek Kay aan. Tot haar verbazing was hij niet meer in de kamer. Ze liep naar het gangetje, waar geroezemoes klonk. Kay stond zachtjes te smoezen met Mike. Er viel een stilte, aangezien ze in de gaten hadden dat Lilo naar hun stond te kijken. ‘Begrepen?’ vroeg Mike aan Kay. Hij knikte. ‘Mooi. Je weet wat je te doen staat.’ Hij keerde zich naar Lilo. ‘Lilo, we moeten opschieten.’ Zei hij. ‘Traylon wil jullie gebruiken om de bomen uit te roeien. Hij is als kind ooit tegen een boom aangelopen en toen gooide die boom een lading bladeren op zijn hoofd. En dat vond hij natuurlijk niet zo leuk.’ Hij had blijkbaar mijn verwardheid opgemerkt. ‘Maar jij en ik willen niet dat de bomen uitgeroeid worden, of wel soms? Nee, dat dacht ik al. Traylon wil dat jullie een of andere machine gaan bouwen die waarschijnlijk toch niet werkt, maar dat is niet het grootste probleem. Als de machine af is wil hij jullie tot slaaf maken, net als hij met mij gedaan heeft.’ Hij stopte even om zijn woorden te laten bezinken.
‘Wat moet ik doen?’ vroeg Lilo. Bij wijze van antwoord gaf Mike Lilo een briefje. In het doffe licht zag ze een kaart, die leek op de kaart die gevonden hadden bij hun kamp.
‘Volg dit spoor en klim in de grote boom die bij de uitgang staat. Daar zit een soort katapult, die je moet activeren door aan de hendel te trekken. Oh ja, en neem Pam mee, anders blijft hij hier achter. Ik stuur Laurens zo meteen achter jou en Kay aan. En nu snel weg, anders heeft Traylon het door.’ Hij keek Lilo doordringend aan. Ze wist dat ze wel naar hem moest luisteren. Ze wilde vragen wat er dan met hem zou gebeuren als zijn plan lukte. Zou hij dan vrij zijn? En wat deed die machine in de boom? Liet hij iets ontploffen? Ze stond op het punt haar mond open te doen, maar ze bedacht zich. Ze moest snel zijn, anders moesten ze hier weg. Ze knikte naar Mike en liep toen terug naar de kamer waar ze Pam achtergelaten had. Ze pakte hem op en keek naar Laurens.
‘Doe je best,’ zei hij. Lilo glimlachte.
‘Zal ik doen,’ zei ze. Toen liep ze naar het kleine gangetje dat Mike haar had aangewezen en verdween.